Ballada o Jasiu Wędrowniczku

[Paweł D.]

Mu dała matula sandały nadziane
nadzieją na rychłe wprożenie.
A zżuł mu sandały żwir ścieżyn pokrętnych,
i zdrożył na bezchwał siwizny.

A gdzieżby – na pniu wierzby
duszę odprzedał za buty,
za spodnie na gniezdne wygody.
Moc ludzi rozdeptał na czarcich ciżemkach,
i szczerby jął suszyć na technowirówkach.

A w oknie matuli łkała żarówka.

Lux kurwie grosiwo w woń paliw przemieniał,
plastikiem palemek ocieniał Wanessy –
- na sikor złoty jak kość rozszarpywał,
śniegowy bałwanek rozbielał mu ścieżki,
w mroczności lepliwe jak guma się wpuszczał.

A w oknie matuli łkała żarówka.
Aż ojczul zaprożył w apartamenta
i tętna u syna pod piersią nie wyczuł.
Zbierała bieliznę nadobna Wanessa,
i załkał „Jaś Wędrowniczek” z piersiówki.

A w oknie matuli ścichł płacz żarówki.

[Alek Osiński]

No, bardzo po leśmianowsku to brzmi.
To znaczy może Leśmian widziany przez
oszlifowaną przez Spinozę soczewkę.

Zdolna z Ciebie bestia, Pawle.D.

[Paweł D.]

Dzięki

[Marcin Sztelak]

No świetny po prostu, cudna gra słowem. Brawo.

Pozdrawiam.

[Paweł D.]

Dziękuję A tu moja propozycja muzyki do tego tekstu, tzn. nie moja, ale tak sobie mniej więcej to wyobraziłem:
https://www.youtube.com/watch?v=9_So9QyozqQ

Ewentualnie klasycznie, ballada na gitarę. Ale skoro w tekście pojawia się techno, to może pójść tym tropem.