Końce i początki

[she]

Mijamy mawiała moja mądra babcia i chwilę później zapadała się
głęboko w milczenie, jak gdyby tylko ono mogło zatrzymać czas.
Przypominała wtedy pomnik i tylko jej bystre oczy
świadczyły o życiu. Śledziły klucz ptaków, żegnający jej dom

wdzięczną serpentyną, zliczały ilość sepii na ziemi, a na końcu
zatrzymywały się na szybie, podążając uważnie za ścieżkami
kropel, giętkimi i miękkimi niczym koronkowe ściegi na serwecie,
która wciąż pamięta młodość jej palców. Mijała

jak jesienny rysunek na szkle. Wyrwana z kontemplacji czasu,
drżącymi rękami poprawiała siwy kok i nastawiała wodę na herbatę.
Patrzyła we mnie, uśmiechała się. Tak pięknie potrafiła
zaczynać kolejną teraźniejszość.

[alchemik]

Tak długo czekałem i w końcu doczekałem się.

Przepiękny wiersz, Izo.
Hold dla życia.
Jest piękne zimą, jesienią, czy wiosną.
Czy milczenie zatrzymuje czas?
Może w tym przypadku tak.
A może dodatkowo obdarowuje nas obrazami za oknem, które przez magię chwili ze zwykłych stają się cudowne.
Końce i początki.
Jeżeli życie przyrównać do konaru, ostruganego z decyzji i wyborów innych gałązek do postaci kija, to z pewnością ma dwa końce.
Jeden z nich jest początkiem, tylko który?
Może oba są początkami.

Mijała.
Ale przecież nie przeminęła, bo została utrwalona na tym sepiowym dagerotypie.
Fotografii stanu pomiędzy początkiem a początkiem.

Dziękuję, Izo, za to, że mogłem gościć pod Twoim wierszem.
Bywaj częściej, bo tęsknię za czytaniem i komentowaniem Ciebie.

Jurek

[Marcin Sztelak]

Miałem już okazję czytać i komentować ten piękny wiersz. W dalszym ciągu zazdroszczę peelce tego pogodzenia z przemijaniem, cóż pewnie przychodzi z wiekiem.
Świetny wiersz, ciepły, jakby pisany przy babcinym piecu.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

She mam dreszcze, ależ kunsztowny, piękny wiersz, magiczny.
Dziękuję

[Alek Osiński]

O tak, studiujmy moi drodzy twarze naszych babć
i dziadków, póki czas, przecież to niezgłębione
skarbnice wiedzy. Bardzo ładny wiersz,
tylko drugi raz powtórzony "czas" imo zbędny
wystarczy sama kontemplacja i tutaj

Patrzyła we mnie, uśmiechała się. Tak pięknie potrafiła

patrzyła uśmiechała potrafiła - 3 razy ta sama forma źle się czyta,
myślę że warto wprowadzić jakąś korektę:)

[Henryk VIII]

Wiersz bardzo delikatny. Prawdziwy. Mówiący o tym, że wewnętrzne piękno w człowieku ma moc przeciwstawiania się czasowi, starości a nawet przemijaniu. Można tu dostrzec przez sepię jesienność , ale i urodę bycia.

Wrócę jeszcze nie raz do tego wiersza
H8

[eka]

Zamyślenia mądrego człowieka o mijaniu w czasie a może i mijaniu się z nim. Bo w chwili, gdy jej oczy śledziły klucz ptaków (przylatujących/odlatujących) i omiatały spojrzeniem to, co podmiot wymienia w 2. zwrotce - wtedy być może była równorzędnym partnerem dla czasu, zatrzymywała go albo rozciągała w długą chwilę teraźniejszości, między końcem i początkiem, Iza.
Tak więc nie zgadzam się:), że musiała to być kontemplacja czasu, ale przestrzeni wokół i czasu pozbawionej.
A później?
Czas dla niej rozkwitał. Musiał, w końcu tylko ona mogła go przepuścić przez siebie.
_____________
- Piękny wiersz, wnusiu. - Czytając, to właśnie usłyszałam, więc przekazuję Ci wiadomość.

[4hc]

Ukryta zawartość

To forum wymaga zarejestrowania i zalogowania się, aby zobaczyć ukrytą zawartość.

[Nula.Mychaan]

Gęsią skórkę mam nadal
Do takiej poezji się powraca

[tetu]

Niesamowity jest motyw z koronkowymi ściegami na serwecie.
Wiersz bardzo wzruszający. Łagodność, spokój i niezwykła umiejętność przyjmowania tego co nieuchronne, pogodzenie się z upływem czasu, powiem więcej znalezienie sposobu, by go unieruchomić, oraz pełna świadomość tego co jest, było i będzie.
Cudne zawieszenie w czasie, pogrążenie we wspomnieniach, taki stan, moment, w którym to czas przegrywa z babcią, zatrzymała go i ona zdecyduje tak jak Eka powiedziała, kiedy przepuścić go przez siebie, kiedy wrócić.
Bardzo Izo. Piękny wiersz.