Problemy komunikacyjne (z cyklu: Kurwa mać)

[Marcin Sztelak]

Znał kilka sposobów wyrażania oburzenia,
korzystał z werbalnego.
Pewnej nocy nabył bezcennej wiedzy
- nieszczęścia chodzą parami.

(po sto dwadzieścia kilogramów każde,
ciężką łapą licząc).

W szpitalu nauczyli go kilku sztuczek
przez rurki. Zredukowany do drżącego
wykresu rozpoczął poszukiwanie sensu,
przynajmniej tak to wyglądało.

Od tamtego czasu zmienił się nie do poznania,
nie tylko zewnętrznie; milczał jak grób gdy kradli
znicze z pomnika.

[ble]

Rewelacja! Pięknie skondensowany. A ja lubię wiersze cykliczne

[kamyczek]

No, no... wychodzi na to, że nie warto przeklinać
Fajne obrazowanie.

[Alek Osiński]

Extra. Przemyślenie w sumie smutne, wisielczy humor, ale
ja się prawie udusiłem ze śmiechu, masz mega potencjał
satyryczny, trzeba przyznac

[Gloinnen]

Rzeczywiście, wiersz niemal doskonały pod każdym względem.


Ale mnie wcale nie ubawił. Z tej wisielczej ironii wyłonił się obraz wyjątkowo przygnębiający...

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Ale mnie wcale nie ubawił. Z tej wisielczej ironii wyłonił się obraz wyjątkowo przygnębiający...

ale wisielczy humor to też humor, tylko że dla wisielców
jak się prześmieje pewne sprawy to łatwiej je oswoic,
mimo że jest to głównie śmiech z samego siebie...samo zdrowie

[Gloinnen]

Bogu dzięki nie ważę stu dwudziestu kilogramów.

[Alek Osiński]

Bogu dzięki nie ważę stu dwudziestu kilogramów

fakt, z taką wagą lepiej nie zostawac wisielcem

[anastazja]

Marcinie - brawo