Bouquet de la mort. Pisane w malignie.

[Marcin Sztelak]

Tylko do czytania, nie do recytacji?


Anioły „na miłość” płożą się po równinach
gdzie zmarniały bizony. W falangach
na czterech chłopa głębokich; może nawet
chłopca, co podglądał przez dziurkę od klucza.

Bełkot?

Epatują naprężonymi cięciwami, kołczany
pomiędzy uda. Nieopłacalnie, skazane na
bezpłciowość nie mogą jęczeć, nawet z bólu,
wierzą, że rozkosz tylko dla ułomnych.

Erotyka?

Pośmiertnie skazani na odwagę oczekują
na ordery i chryzantemy. Byli ciemni,
bezzębni i rustykalni, więc usilnie poszukują
lasów przesyconych zapachem łajna.

Patos?

Bryła świata była do ruszenia, tylko cholerny
punkt podparcia. Dźwignia nic sobie nie zarzuca,
złamania można skleić, związać konopnym sznurem
koniecznie natartym psim sadłem.

Ironia?

Śmierdzi - na słodko – au de toilet,
agonalna perfuma.

Bez komentarza?

[ble]

Bardzo mi sie podoba ten smiertelny bukiet, maligna. Części robią wrażenie niekontrolowanych w zapisie i to jest fajne, właśnie maligiczne.
Tylko w pierwszej strofie

Anioły „na miłość” płożą się na równinach
na których zmarniały bizony. W falangach
na czterech chłopa głębokich; może nawet
chłopca, co podglądał przez dziurkę od klucza.


Można by częściowo zastąpić na przykład przez słówko 'po' albo inaczej.
Pozdrowienia

[Nilmo]

Ouć..tu aspiryna nie pomoże
W malignie trudno doszukiwać się rozsądku, więc pozostaje mi sklejać własne wątki ze strzępów bredzenia. Ale jest to bredzenie w takim wykonaniu, że podejrzewam autora o symulanctwo.
Za dużo w tym przemyślanej treści i symboliki.
Nie podejmę się oceny, bo nie do końca wiersz rozumiem. He..maligna.
Dziękuję.

[Marcin Sztelak]

Faktycznie przesyt tych na - już coś z tym robie

[Gloinnen]

Moim zdaniem w wierszu jest wiele ciekawych myśli, ale tak właśnie ułożonych, aby logika się wewnętrznie rwała. Według mnie można wiele obrazów i elementów zestawić dość dowolnie, tak jak strzępki snów.

Zastanawiam się, na ile ta maligna i symboliczna śmierć mogą odnieść się do innych stanów mentalnych, takich jak szaleństwo, upojenie alkoholowe, odlot po dragach, delirium po psychotropach... Myślę, że oprócz gonitwy myśli i swoistego rozkojarzenia te stany łączy pewnego rodzaju dezintegrację postrzegania świata, który jawi się jak poskładany z klocków (znaczeń) do układania wciąż od nowa.

Według mnie może być też tutaj przedstawiony przegląd rozmaitych wspomnień, doświadczeń, odczuć, które nagle zaczęły żyć równolegle i równocześnie, nakładać się na siebie i przenikać. Czasoprzestrzeń staje się względna, nielinearna, raczej pocięta na odcinki, które należy nie po kolei, ale naraz.

Wiersz może być refleksją o pisaniu, na co wskazują elementy wyodrębnione kursywą, które pochodzą z poetyckiego metadyskursu.
Chodziłoby o to, aby pewne poetyckie kategorie od nowa zdefiniować, nadać im nowe parametry, podważyć ich tradycyjne postrzeganie, które nie mieści się w logice agonii, majaczenia... Wielowarstwowość poezji, jej czasowe zagmatwanie, gra na znaczeniach - stają się kodem do zrozumienia człowieczej psychiki w stanach ekstremalnych.

Tak przynajmniej ja próbuję zrozumieć ten tekst.

Pozdrawiam,


Glo.