Ostatnie

[teri]

żółkną koronki marzeń
ich poszarpany cień traci blask
w zimowych lustrach
znikają martwe sople
wokół błękit i srebro
jak zagubiona sarna
wspinam się w nieznane
wciąż głodna
szukam talerza łąki

[Nilmo]

A teri jak zwykle delikatnie i sentymentalnie snuje sobie obrazki. No i dobrze, skoro się w tym dobrze czujesz.

[Gloinnen]

Kolejny wiersz, który raczej jest impresją, ale pod zewnętrzną warstwą chowa się niepokój i melancholia.

Pomyślałabym o rozpisaniu metafor dopełniaczowych: "koronki marzeń", "lustra źródeł", "talerz łąki"...

znikając w zimowych lustrach źródeł
przeglądają się martwe sople

"znikając
w zimowych lustrach
przeglądają się martwe sople" ---> a gdyby zostawić same "lustra"? Mógłby czytelnik sam zastanowić się, o jakie to lustra może chodzić - o zamarzniętą taflę wody? o ślizgawkę? o pokryte warstewką lodu okna?

szukam talerza łąki

"szukam łąki na talerzu" ---> a gdyby tak?

a ja wspinam się
jak zagubiona sarna
błądzę ścieżkami w nieznane

"jak zagubiona sarna
wspinam się ścieżkami
w nieznane"

Może tak? "zagubiona", "błądzę" - to chyba leciutka tautologia...

Ogólnie jednak wiersz odbieram pozytywnie. Wszyscy chyba nie możemy doczekać się wiosny. A przy okazji cały obraz może być wizją tęsknoty za uczuciem. Chwilowa hibernacja, zamarznięcie, brak marzeń, znam te stany ducha. Twoja peelka pragnie odwilży, uczucia, słońca - to pozytywny objaw...

Dołączam piosenkę, która pięknie o tym opowiada, o budzeniu się uczuć po emocjonalnej zimie:

http://www.youtube.com/watch?v=fYhp-mYV2qk

Pozdrawiam,


Glo.

[teri]

Mądre komentarze, to z nich można skorzystać najbardziej - dziękuję Ci Glo.

Dodano -- 20 kwie 2012, 11:16 --

Nilmo - snuję sobie obrazki - nic na to nie poradzę, że tak lubię. Są i takie osoby, które też to lubią. Dziękuję życzę słońca.