Z archiwum - Modlitwa szanownie uniżonych do najłaskawszego

[Sede Vacante]

Biczuj nas, smagaj nasz Panie!
Miażdż wolność, a honor przeciągnij po kamieniach za
królewskim rydwanem!
Drepcz słodko prawiąc, żeśmy niczym i zapach obrzydza.
Pluj, hańb i pogardą balsamuj nasze oblicza.
Pokaż nam miejsce pod butem łaskawco, a przysięgamy wiernością języków,
brud podeszew twych przegonić, pragnąc jeno dotyku.

Kochamy, ubóstwiamy i pragniemy!
Trzymaj za mordy żałosnych. Inaczej istnieć nie
chcemy.

A gdy znajdzie się ktoś z ideałem i sercem na dłoni,
głoszący hasła o szacunku. O przeklętej, wolnej woli,
gdy Panie nasz za pysk trzymający, ktoś spojrzy ci
w oczy niczym równemu,
zarżniemy! Zabijemy, stłamsimy, zdusimy! By majestatu nie kalał spojrzeniem.

Wyrzekliśmy się dla ciebie o Królu, myślenia, pasji,
osobowości,
wyrzekliśmy się człowieczeństwa.
Wyrzekniemy i ostatka
godności!

Rozkazuj więc! Ruszymy do robót, zamkniemy
ryje i umysły,
by tobie wybawco, miłości nasza, żyło się lepiej.
Nie wszystkim.

Kochamy bat i smak krwi w ustach, wyznanie naszej
wartości.
Ktokolwiek ma władzę, niech nie spuszcza z łańcucha! I
gwałtem weźmie, gniewem, podłością.
Nie potrafimy żyć dla siebie i nie nienawidzić każdego,
kto otarł się o wyzwolenie. Pięknie prawił o szacunku do siebie!

Od zawsze w niewoli i strach naszą religią.
Wola Pana i rózga, jako najwyższy z zaszczytów.
Więc nie zostawiaj nas karmicielu, a my przegnamy potwory,
co odważą się z kolan wstać, by powiedzieć „Dość!
Nie pozwolę!”

[pietrek]

ale piękny Patos, przez P
do recytacji na chór i orkiestrę
wybacz Sede złośliwostkę
a tak serio, to od razu wiedziałem("nowości" są bez nicków) że to Ty, i że "z archiwum"
w tych "walczących" Twoich wierszach zawsze podobała mi się trochę niedzisiejsza forma, rytm i rym,
potencjał wspaniałej, romantycznej recytacji
pewnie można Cię popoprawiać formalnie, ale mnie brak narzędzi, i szczerze mówiąc, nie odczuwam potrzeby
jak już mam słuchać wrzasków, to takich jak Twoje

[Sede Vacante]

Dzięki

[Gloinnen]

Stworzyliśmy wspólnie mały świat szalony
i pchaliśmy przed sobą wózek z chorągwiami.
Łączyliśmy wiarę z destrukcją w ogromy
i chcieliśmy pokonać nienawiść pieśniami.

Czy Bóg nas opuścił, czy może bez Boga
przyszło nam przemierzać kilometry złudzeń?
Jedno wiemy. Rozbita jest w gwiazdy pożoga
i nikt nie otworzy już bram do przebudzeń.

Wołaliśmy i nasze rozpaczliwe wołanie
budziło wstręt lub uśmiech nadto pogardliwy,
by mógł być zapowiedzią, że wreszcie nastanie
królestwo pokoju i raj sprawiedliwych.

Ludziom wstrząsaliśmy serca, lecz dla nich
tylko dzisiejsza miłość nabiera uroku
i nie słuchają słów, co piorunami
próbują odsłonić firmament wyroków.

Marzeniem nam było wszystkim pokazywać -
czym są czyny które prowadzą w głąb złości
i - jak należy najgorsze przeżywać,
gdy nad nami wisi miecz nieskończoności.

Pisaliśmy najpierw przestrogi, a głosy
nasze rozmyły się w krzyku pochmurnym,
lecz papier wzgardzony zakrzyknął raz "Dosyć!" -
darty dłońmi starców, deptany przez tłumy.

Potem na ulicę wyszliśmy, szaleńcy,
i budowaliśmy z resztek pierwotnych zapałów
zręby płaczących murów i niesławnych szańców,
cienkie ściany żałosnych i słabnących wałów.

Lecz twardszą jest skałą milczenie człowiecze,
niż granit, co w górach umacnia królestwa
i trudniej pokonać zaciętość poprzeczek
rozpiętych na słupach lęku i nicestwa.

A potem była jedna noc rewolucyjna
i wszyscy ginęli - aż ja sam zostałem,
by przestrogi piętno - skarga melodyjna
przyjęła w boleści nad konaniem śmiałym.

(1994 r.) (To była pierwsza klasa liceum, bodajże... Całość ma 13 stron maszynopisu, ale litościwie poprzestałam na...)

To tak coś w temacie patosu i romantycznych zbuntowanych pieśni.


Glo.

PS.

podeszf

"podeszew" - ale może ten błąd miał być celowy???

[pietrek]

wow!