Rykoszet

[Sede Vacante]

Lewa, prawa, lewa
Lewa, prawa, lewa
Lewa…
Zgubiłem drogę
gdzieś pomiędzy sokiem z winogron
zlizywanym z piersi służebnic kowala,
a katem
stojącym nad ukaranym sobą.

Od niechcenia ostrzy topór.
Płakać już nie potrafi.

Lewa, prawa, lewa…

Celuję do siebie.
Rykoszet z żyletek ćwiartuje otoczenie.

W zaciśniętej pięści miś-pozytywka,
łóżeczko jak łupina orzecha,
spojrzenie, które wyznaje miłość
tylko w sposób doskonały.

Mam wszystko
oprócz spełnienia


Martwy.

Na moją komendę, baczność!

I tak do usranej śmierci.

[iTuiTam]

Smutne i krótkie takie życie, jeśli się trafi w siebie.

Plastycznie, jak zwykle u Ciebie.

serdecznie
iTuiTam

[Gloinnen]

zlizywanym z piersi służebnic kowala,

???

[Sede Vacante]

kowal - swojego losu
służebnice - upływający czas, kolejne dni, los, którym kowal rządzi, by mu służył.
Innymi słowy słodkie życie człowieka, który absolutnie nad nim panuje, kontroluje je, będąc kowalem swojego sukcesu (no i te dni, które mu służą, jak niemalże erotyczna rozkosz trwania).

[Gloinnen]

Wydaje mi się jednak, że ta metafora, bez odautorskiego komentarza, nie jest czytelna i brzmi dość pompatycznie. O wiele lepsza według mnie jest druga część wiersza,

Celuję do siebie.
Rykoszet z żyletek ćwiartuje otoczenie.

W zaciśniętej pięści miś-pozytywka,
łóżeczko jak łupina orzecha,
spojrzenie, które wyznaje miłość
tylko w sposób doskonały.

Mam wszystko
oprócz spełnienia


Martwy.

Na moją komendę, baczność!

I tak do usranej śmierci.

Bezpretensjonalny zapis przemawia bardziej do emocji. Takie jest moje wrażenie.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Masz rację, ale weźmy na warsztat wszystkie wiersze i spróbujmy z nich wyczytać wszystko z wszystkich metafor.
Piszący często tak mają, że prześcigają się wręcz z dziwnością metafor, żeby wiersz "zyskał".
Moja nie jest zrozumiała poza moją interpretacją, jednak tak to czuję, tak widzę, więc myślę, że na tle "festiwalu metafor doskonałych" często nie do zinterpretowania, nie wypadam jeszcze tak źle;)

(wybacz, ostatnio mam dziwny nastrój, może się wydawać, jakbym był nadąsanym "połetą", ale zaręczam, że tak nie jest i ważne są dla mnie każde opinie. Dziś po prostu się nie zgadzam, jutro może być inaczej)

[411]

Witaj.
Podoba mi sie marszokrok. Chyba jednak zapisalabym go inaczej - slowo pod slowem.
Podgladam Cie od jakiegos czasu. Czytam to i owo, czasem nawet zamysle sie nieco. Generalnie podoba mi sie - forma i tresc ida w parze. I masz cos do powiedzenia. Jasne, nam wszystkim sie tak wydaje, ale czasem brak czegos... Tobie udaje sie skladnie. Jak tutaj. Jak puenta. I jak to:

Rykoszet z żyletek ćwiartuje otoczenie.

Milego, Józefina.

[Marta Półtorak]

Służebnice kowala jednak dziwne

[Sede Vacante]

411 - dzięki
Marto - no dziwne, dziwne, ale czemu nie?;)