Osteoporoza

[ble]

Życie
toczy się
i toczy
nas

od środka
wyjada.

Pozostają szkielety. Przerażająca ilość ości w rybie,
nie można domknąć ust. Pełno tego, co puste. Ruiny.
Szedł olbrzym i wielką, ciężką stopą miażdżył zbędny wymiar.

A więc nowy krajobraz. Prawdziwe dzieło sztuki, kronika przypadku.
Nikt by tego z rozmysłem tak nie skomponował.
Przejrzyste piszczele. Liche, wdowie woalki skrywające rozpad.

Ulic się nie nazywa. Ulice odeszły najwcześniej.
Miasto rozwarte przemocą jak bezbronna ręka. Nikłe cienie Elizji,
jakieś zgubione meble w somnambulicznym marzeniu,
w którym stoją wciąż plecami do ściany.



(Wiersz poprzedający w zbiorze wiersz "Z wykopalisk Schliemanna"]

[Alek Osiński]

Życie
toczy się
i toczy
nas

od środka
wyjada.

Zatanawiam się Olu, nad tym początkiem, czy nie jest zbyt łatwy, toczy - wyjada
to w tym kontekście, jakby synonimy...

A dalej już w najlepszym gatunku , ale wiesz, mam słabość,
może nie jestem obiektywny

Pozdrawiam

[ble]

Al, dzięki za zaglądkę. W moim odczuciu w ten sposób pogłębia się drążenie-toczenie-wyjadanie. Zwłaszcza w powiązaniu z następnymi wersami. Ale kto wie jeszcze. Troję/wykopaliska zmieniłam.
Pozdrowienia

[Marcin Sztelak]

Ja bym skrócił początek do Życie toczy nas - to się w domyśle...
Poza tym świetny wiersz.

Pozdrawiam.

[ble]

Też jesteś za skróceniem. A ja ciągle, uparcie uważam, ze w tym nużącym, powtarzającym się początku jest całe sedno wyżerania, osteoporozy w szerszym znaczeniu.
Dzięki za odwiedziny.

[Gloinnen]

Szedł olbrzym i wielką, ciężką stopą

To ja jeszcze też trochę pomarudzę. Skoro szedł olbrzym, to wiadomo, że "wielką" stopą, według mnie "wielką" niepotrzebne. Podobnie - "ciężką" - skoro miażdżył, w domyśle jest ten ciężar.

"Szedł olbrzym i miażdżył stopą (...)" ---> tak proponuję po swojemu.

Liche, wdowie woalki

A gdyby tak jeszcze bez "liche"?

Nikłe cienie Elizji,
jakieś zgubione meble w somnambulicznym marzeniu,
w którym stoją wciąż plecami do ściany.

Dla mnie wiersz mógłby obejść się bez tego. Wprowadzasz za dużo pobocznych treści, a zarazem powtarzasz się. I nie podobają mi się "nikłe cienie" oraz "somnabuliczne marzenie".

Ale do:

Miasto rozwarte przemocą jak bezbronna ręka.

jest wiersz!

Ładne powiązanie - szkielet ludzki/szkielet miejski. Poszukiwanie wspólnego kodu, wspólnego mianownika dla dwóch rodzajów ruin. Jest nim - według mnie - śmierć i fizyczny rozkład, który może dotyczyć zarówno materii ożywionej, jak i nieożywionej, natury i kultury...

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Hej, Glo, witaj

To ja Ci powiem tak - ta 'wielka i ciężka' jest potrzebna moim zdaniem dla potwierdzenia rozmiaru zniszczeń, tak to czuję. Wdowie woalki muszą być liche, bo one też są dotkniete osteoporozą.
Mebli plecami przy ścianach nie dam sobie zabrać - w tym wersie jest całe nasze straszliwe przywiązanie do tego, co trwałe, co wiąże (wiązało się z naszym zycie). To zniszczone miasto jest jak ręka, ktorą się czuje mimo amputacji, senne marzenie o niej, że wciąż jest jak ściana domu stanowiąca oparcie, zaplecze. Meble bez sciany są niekompletne (tak mi kiedyś mówiły )

Glo, wielkie dzieki, że zajrzałaś

[Gloinnen]

ta 'wielka i ciężka' jest potrzebna moim zdaniem dla potwierdzenia rozmiaru zniszczeń,

Rozumiem, z tym że skoro wprowadzasz już na scenę olbrzyma, to się już jakby rozumie samo przez się...

Ale to już moja wizja i skłonność do destylacji.

[ble]

Rozumiem Twoje spojrzenie, Glo. Tyle, że ja jestem ostatnio bardzo rozgadana i nie wiem, czy się jeszcze kiedy zdyscyplinuję - choć chciałabym w czymś następnym, jeśli się uda.

[Sede Vacante]

Zaczyna się bardzo ciekawie. Porównanie ludzkiego szkieletu, ciała - trupa do szkieletu ryby moim zdaniem bardzo oryginalne
Ryby się łowi, zjada, traktujemy je bardzo "mechanicznie", bezuczuciowo. Tyle sami znaczymy po śmierci, mimo, że większość nie chce się z tym zgodzić.
Oczywiście jest wędrówka dusz, w którą osobiście wierzę, ale jednak tu, na ziemi, dla pozostałych przy życiu jesteśmy tylko kupą kości.
Dalej nabiera "impetu" i nadal bardzo mi się podoba. Znów ciekawy opis, tym razem umierania jeszcze za życia, wegetacji z wyboru i z obojętnością na otoczenie. cóż bardziej można prawdziwego powiedzieć o życiu?

Ostatnia zwrotka kojarzy mi się z obrazem, gdy świat jest już po okresie ostatecznej degeneracji. Pusty, pełen zbrodni, nędzy, chorób, głodu. Taka apokalipsa człowiecza.
No i bardzo dobre metafory.
Dziękuję za wiersz;)