.

[Arkadiusz]

.

[e_14scie]

znam ten wiersz

i nadal widzę go świetnym

[Arkadiusz]

Cieszę się, że da się zapamiętać. Opublikowałem go, żeby "się przypomnieć" i na wszelki wypadek rozwiać wątpliwości typu: who are you, Arek? . Od tej pory będę się starał w miarę możliwości publikować nowe wiersze. Dziękuję.

[lczerwosz]

ale jest przegadane, wybacz

[Gloinnen]

Jest przegadane. Warto popracować nad tekstem, żeby się pozbyć słownej waty. Pozwoliłam sobie też na ingerencję w interpunkcję - ona może mieć kolosalne znaczenie, jako środek organizujący treść wiersza.

co nam zostało, matko, nie mamy już nadziei
nauczyłaś nas szczęścia, nie odliczać godziny
teraz każde słowo jest jak wzruszenie ramion

"już" - oj, be!

"co nam zostało, matko, nie mamy nadziei,
nauczyłaś szczęścia zamiast odliczania godzin,
teraz każde słowo jest wzruszeniem ramion."

nie będzie pożegnania. tylko miłość
miłość niebieska, cierpliwa jak niebo
z którego codziennie wyjmujemy brzeg

Powtórzenie w tym wypadku ma znaczenie jedynie dekoracyjne, tak ja to przynajmniej oceniam.

"nie będzie pożegnania. tylko miłość
cierpliwa jak niebo, z którego codziennie
wyjmujemy brzeg".

wydałaś nas na wieczność, abyśmy tęsknili
z siłą fali, matko, aż czas pochłonie przestrzeń
i przejdą chmury, które wydłużały cienie

"czas pochłonie przestrzeń" - nie lubię osobiście takich "natchnionych" obrazów, na dodatek akurat to sformułowanie wydało mi się dość banalne. Sparafrazowałam Twój obraz, zastosowałam logiczniejsze (w moim odczuciu) następstwo czasów.

"wydałaś nas wieczności, abyśmy tęsknili
z siłą fali, matko, aż przejdą chmury,
które wydłużają cienie; niech przestrzeń rozleje się w czasie."

znajdziemy się, matko, tak jak znajduje się
wybaczenie - ani za późno, ani za wcześnie
zamienimy to, co niezamienne i teraz oddamy za jutro

Ostatnia strofa - najlepiej napisana, nie mam zastrzeżeń, poza tym, że zaimek "się" na końcu wersu trochę głupio wygląda.

Mam nadzieję, że nie masz mi za złe mojej zabawy Twoimi poetyckimi klockami.

Pozdrawiam,


Glo.