JA JUŻ DOGORYWAM...

[Gabriela]

na naszym polu cisza. zniknęła przed burzą.
wiatr przetasował pyły, rwał wnętrzności gazet.
odczytasz, kiedy wróci? tak mało pamiętam.
na niewiele się przydam. nie dziś, nie tym razem.

chciałem wspólnej starości, jednak nie została.
teraz drzewo, czy akwen przywiązuje do niej.
odbijasz się w pamięci - tyle mi wystarczy.
pora zmącić ten obraz. zanurzyłem dłonie.

wszędzie, gdzie zabawiła, zostawiała kukłę.
taki krzyżyk na szlaku zna każdy odkrywca.
moją wolność masz w garści, choć nigdy nie wrócisz.
na wróble już za późno. strachy płoną żywcem.

[anastazja]

odbijasz się w pamięci - tyle mi wystarczy.
pora zmącić ten obraz. zanurzyłem dłonie.

Piękne wersy! Całość wiersza podoba mi się również. Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Po uderzeniach Coobiego to kolejny świetny wiersz, który ubarwił mój wieczór .
Bo - a jakże - krzyże na szlakach spotykałem .

Z przyjemnością L.G.

[Henryk VIII]

Moje klimaty, piękny wiersz, z klasą. Piszesz:" chciałem wspólnej starości, jednak nie została.
teraz drzewo, czy akwen przywiązuje do niej." . Niejeden pewno tak mówi, nie ubierając w słowa...

[skaranie boskie]

Wiesz jest super, ale sam tytuł mnie wystraszył i spodziewałem się jakiegoś koszmarnego gniota.
Taki krzyk, przypominający nieszczęśliwie zakochaną, zdesperowaną nastolatkę. Jestem za zmianą tytułu. Jest tyle motywów w treści wiersza, masz z czego wybrać na tytuł.
Tak myślę.

[Ewa Włodek]

ooo, Gabrielo! Toś mi frajdę zrobiła tym wierszem! Gratuluję, bo nastrój - mój!!!

Moc serdecznego do Ciebie...
Ewa

[Gabriela]

Anastazjo, Leonie - serdeczne dzięki za lekturę.
Henryku - dzięki za czytanie i "klasę" .
Skaranie - tytuł musi zostać. nawiązuje do ostatniej linijki.
Ewo - bardzo dziękuję i serdecznie pozdrawiam.