Chodź, opowiem ci, i nie bój się, to tylko...

[Ewa Włodek]

Odnaleźli się w Samhain, gdy gorzał horyzont
ogniem, niosącym ciepło zabłąkanym duchom,
on - w jednej części człowiek, a w drugiej - już truchło,
zaś ona - błędny ognik, co błyskał i niknął.

- pozwól, niech cię przytulę, dam dobro, opiekę;
- jesteś mi światem, w sobie - masz jak on - plugastwo;
- a więc będę dla ciebie - Madb, stale pijaną;
- nigdy cię nie opuszczę, a ty - nie odejdziesz;

Odkąd przeszedł, wśród bólu i zapiekłej złości,
na drugą stronę ciężkich, granitowych wrzeciądz,
składała mu ofiarę płomienną i kwietną,
za którą nieustannie dostawała oścień.

[Gorgiasz]

Bardzo poetyckie. W tradycji Leśmiana. Przeczytałem z przyjemnością kilka razy.

[Lucile]

Dobry wieczór Ewo,
z wielkim ukontentowaniem smakuję takie poetyckie przedstawienia legend i wierzeń z różnych stron świata
Był już Meksyk, Madonna z Guadalupe i wyniesiony ma ołtarze Indianin Juan Diego - piękny wiersz, wracam i czytam po raz kolejny

W tym - Chodź, opowiem ci, i nie bój się, to tylko... - z kolei wprowadzasz nas w celtycki świat wierzeń.
Zbliża się Święto Zmarłych - w swoim wierszu odwołujesz się do jego prapoczątku, źródła - najważniejszego celtyckiego święta Samhain (koniec żniw i roku).

Zresztą nie tylko nasz Dzień Zaduszny ale i Halloween wywodzą się z niego.

Odnaleźli się w Samhain, gdy gorzał horyzont
ogniem, niosącym ciepło zabłąkanym duchom,
on - w jednej części człowiek, a w drugiej - już truchło,
zaś ona - błędny ognik, co błyskał i niknął.

a więc będę dla ciebie - Madb, stale pijaną;
- nigdy cię nie opuszczę, a ty - nie odejdziesz;

zachwyciłam się Twoją "podskórną" grą słów. Podejrzewam, że przywołując postać Madb, masz na myśli królową Maeve - legendarną władczynię jednej z prowincji Irlandii Connachtu.
A jej imię znaczy - ta, która uderza do głowy

Kolejny piękny - w treści i formie wiersz - jeden z tych, do których się wraca.
Ewo, gratuluję lekkości pióra, wrażliwości, głębi przemyśleń oraz wiedzy.
Kiedy te cechy "odnajdą i zejdą się" w takich wierszach - my, czytelnicy, zasiadamy do uczty. Dziękuję

Serdeczności ślę
Lucile

[EdwardSkwarcan]

Ewo czy "granitowe wrzeciądza" są grobem(grobowcem), bo nie wiem
Dlaczego "Oścień"? - zaciosany pasterski kij też mi sprawił kłopot
Resztę rozumiem
Jak zwykle po Twojemu
Pięknie.

[Ewa Włodek]

W tradycji Leśmiana

ooo, tak, Gorgiaszu. Lubię Leśmiana...

z wielkim ukontentowaniem smakuję takie poetyckie przedstawienia legend i wierzeń z różnych stron świata

tylko to, co napisałam, Lucile, to nie legenda, lecz samo życie i dwójka realnych ludzi oraz ich historia, "ustrojona" w baśniowy, celtycki kostium. Zaczynając od spotkania w dniu Wszystkich Świętych...

Ewa Włodek pisze:
a więc będę dla ciebie - Madb, stale pijaną;
- nigdy cię nie opuszczę, a ty - nie odejdziesz;

zachwyciłam się Twoją "podskórną" grą słów. Podejrzewam, że przywołując postać Madb, masz na myśli królową Maeve - legendarną władczynię jednej z prowincji Irlandii Connachtu.
A jej imię znaczy - ta, która uderza do głowy

oj, raczej nie, Lucile, miałam na myśli Madb (zwaną inaczej "Pijaną Kobietą") - jedną z celtyckich bogiń, której domeną była bezpośrednia walka wręcz, nieokiełznana seksualność i bachiczny charakter.

A za Twój komentarz - szeroki i treściwy oraz serdeczny - mnóstwo kwiecia...

Ewo czy "granitowe wrzeciądza" są grobem(grobowcem),

są grobowcem, Ed

Dlaczego "Oścień"?

oścień - w języku polskim to: 1. drewniany bądź kościany a także metalowy, zakończony ostro i z haczykowatymi zaciosami przyrząd do połowu ryb; 2. metaforycznie - słowo bądź uczynek, boleśnie, trwale i nie do wyleczenia kaleczący czyjeś uczucia; 3. a oścień u św. Pawła - też występuje, w bardzo szczególnym kontekście...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, zechcieliście się zmierzyć z moim tekstem i powiedzieliście tyle dobrych, mądrych słów...
samo dobre Wam posyłam, z uśmiechami...
Ewa

[Leon Gutner]

I nadałaś Ewo czytelności Leonowej odcień .

Doskonale .

Z uszanowaniem L.G