nazajutrz

[Henryk VIII]

Wiersz zdyscyplinowany ( technicznie) - jak zwykle. Pomysł - bolesny ; czyli dokładnie tak, jak ma być.
Jest w nim jakowaś nuta młodopolska, dlatego pozwolę sobie nie zgodzić się z Atoją w kwestii zmiany ostatniego wersu:wers jest taki jak trzeba.
Ale :
piszesz: " jak podpalone wiatrem snopy
trzeźwość kolejne liże rany
podchodzi ropą" - subiektywnie stwierdzam, iż " ropa" tu nie pasuje. Dlaczego? Bo jest ona nie z Twojej poetyki - po prostu.
Do "snopy" czegoś innego, równie drastycznego w zastępstwie trudno jest wyszperać.
Pomyśl jednak kiedyś, czy nie wartowałoby przestawić co nieco i pójść w podobnym kierunku, jednak bez ... no wiesz.
Przykładowo w ten deseń:
"jak snopy podpalone wiatrem
trzeźwość kolejne liże rany
obiela wapnem"
Pozdrawiam listopadowo

[coobus]

Kamilu - pozdrawiam

Atoja - Twoja propozycja ciekawa, ta moja wywodzi się z pierwszej linijki, chcę tu być konsekwentny. Dzięki za ciekawą sugestię.


Henryk - tym przykładowym wapnem obiela się zapewne moja przyszłość, jestem już wapniakiem.
Dałeś mi do myślenia, czy trafnie przedstawiłem to, co chciałem powiedzieć. Na przeszłości wiele blizn, nawet świeżych jeszcze, ropiejących ran.
Można to było inaczej ująć, jednak tę wersję zostawię. Ale myślałem nad tym, czy nie przeszkadza tu inne znaczenie ropy, czy nie wprowadza w błąd. I pozostawię odpowiedź wyobraźni czytającego. Mam na uwadze, że ten fragment został źle odebrany, i dziękuję za komentarz. Konstruktywny.

[Sokratex]

pogardę umiem już zagłuszać
zasłaniać atak spojrzeń krzywych
rondem starego kapelusza
w kolorze piwa

nie będę żebrał o szacunek
a kiedy wreszcie dumnie stanę
to sam pod nogi sobie splunę

będę tym panem

Choć temat stary, ujęty ładnie i naprawdę miło było przeczytać.
Pozdrawiam jednym z ulubionych:



Modlitwa wieczorna

Żyję siedząc jak anioł w ręku cyrulika,
W garści kufel żłobiony mam, w rękach cygaro.
Grdyka się z kolanami zgiętymi spotyka
Pod nieb nieprzenikliwą i ciężką kotarą.

Marzenia, jak gorące ptaków wydzieliny,
Obdarzają me wnętrze tysiącem upieczeń,
Czasem serce me cichnie jak gałąź tarniny,
Gdy je skrwawi czarniawe, młode złoto cieczy.

Gdy starannie marzenia już wepchnąłem w siebie,
Odwracam się, wchłonąwszy coś trzydzieści bomb,
I skupiam się, by ulżyć naglącej potrzebie,

Jak Pan, ponad hyzopy i nad cedrów zrąb
Łagodny - szczam wysoko, ku chmurom na niebie,
Gdyż mi zezwolił na to heliotropów klomb.

Artur Rimbaud
(tłum. Jarosław Iwaszkiewicz)

[coobus]

Sokratex - Rimbaud, Iwaszkiewicz... pokazałeś mi, gdzie moje miejsce. Czytając ten wiersz od Ciebie poczułem się przy nich taki malutki.
Dziękuję za ten prezent

[anastazja]

nie będę żebrał o szacunek
a kiedy wreszcie dumnie stanę
to sam pod nogi sobie splunę

Życzę peelowi z całego serca tego.

cóż można więcej coob.

Pozdrawiam 2x