A już

[Sokratex]

I jeszcze tylko czekam ciebie
W niespodziewanym - w chwili małej
Ale mi ciemniej coraz ciszej
A już myślałem że myślałem

Ładna, nastrojowa impresja. Zwłaszcza czytana samotnym wieczorem...

[Gloinnen]

Trafiłeś tym wierszem dokładnie w moje klimaty, Leo.

Tęsknotą zwykłą dziwnie ludzką
W tańczących liściach ciepłych dłoni
Niezgrabnym wiatrem kurz się skrada
A już myślałem że zapomni

Doskonale opisany motyw tęsknoty i niepogodzenia się z nieuniknionym. Tak naprawdę peel od początku do końca łudzi sam siebie, że jakiś etap w życiu pozostał za nim. Ale coś, co powinno dawno trafić ad acta - jest jak Lenin wiecznie żywy. Nie można tak po prostu odciąć kawałka żywej tkanki. Minione - powraca, prześladuje, drażni jak ten kurz w oczach...

W powietrzu ciszę zmieszał hałas
Z wołaniem od najbliższej racji
I pisze teraz że bez celu
A już myślałem że nie zdradzi

Rozdźwięk się pogłębia. Kreślisz wyraźną linię podziału - przemilczenie/bunt. Ale ta linia jest pozorna, chodzi o bezsens tego rozłamu. Praźródło cierpienia - chyba głębokie niezrozumienie, rozczarowanie samym sobą i tą drugą osobą...

To nie czas - mruczy – i nie miejsce
Gdy dłonie bardziej niż sekundy
Bo zagubione w zatracaniu
A już myślałem że nie zbudzi

Jak wyżej. Poczucie dotkliwej straty dominuje. I bolesne wytrącenie ze złudzeń.

Rdzewieje to co oczyszczone
I ściąga bliżej co bolesne
Powrotne drogi ciężkim piórem
A już myślałem że nie będzie

Katharsis okazała się niedokończona, połowiczna. Ale jednak peel jeszcze nie odnalazł tego prawdziwego punktu zwrotnego. Jeszcze nie dotknął ostatecznej ciemności. Dopóki tego nie zrobi, wciąż będzie tak:

I jeszcze tylko czekam ciebie
W niespodziewanym - w chwili małej

żeby choć na chwilę obecność tej drugiej osoby, jakiś odprysk - słowo, gest, ulotny kontakt - przyniosły odrobinę powera... Bo jak przywyknąć do tego, że coś się skończyło? Jak przyjąć nieuchronność, zrozumieć - że ta droga już zamknięta? Dajcie jeszcze odrobinę tego anestetyku. Obłędny głód, totalne uzależnienie. I w sumie - słabość, poniżenie, bo peel pokazuje swoją bezradność w starciu z demonami przeszłości.

Ale mi ciemniej coraz ciszej
A już myślałem że myślałem

No wreszcie. To dobrze, że "ciemniej i ciszej"... Jest szansa na odbicie się... Tylko trzeba przestać "myśleć że..." Rozstanie z kimś, kogo się kochało, to prawdziwy detoks. I takie należałoby, z punktu widzenia zdrowego rozsądku, mieć podejście. Nie żałować iluzji i krótkich momentów głupiej nadziei, nie przywoływać ich, nie ulegać pokusie come backu. Otworzyć się na ciemność i ciszę, uwierzyć, że to jedyna perspektywa.

Wiersz bardzo dobrze oddaje pewne stany ducha... Skłania do przemyśleń.

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

nastrojowa impresja.

To chyba Sox właściwe spojrzenie na sprawę .

Droga Glo .

Jakże mi miło że wiersz natchnął cię do tak głębokiej analizy . Analizujesz dużo lepiej niż Leo pisze wierszem .
I niemalże odkrywasz wszystkie tajemnice

Z ogromnym podziękowaniem

L.G.