Guadalupe

[Ewa Włodek]

Władca życia, co wszystko stworzył swoim tchnieniem,
niczym dla niego kwiaty, ziarno i jadeit,
na ostrzu z obsydianu świeże, czarne skrzepy;
myśmy mu zaufali, a on szydził. Czemu?

Gdy cały świat rozdeptał chłodny, siny metal,
nastał czas odłożonych strzał i martwych wrzecion,
słony szkarłat dał barwę przegubom i piersiom,
mór-kosiarz - jak sierp trzcinę - kładł nas i wytrzebiał.

Na skalistym pustkowiu, z wypalonej ziemi
głosem tzentzo wezwałaś Mówiącego Orła,
by dał świadectwo temu, co nigdy nie minie,

barwami piór quetzala na ubogiej tilmie,
Kolebko wcielonego, zabitego Dobra,
przywróciłaś nam nasze kwitnące przestrzenie.


Mówiący Orzeł – indiańskie imię św. Juana Diego Cuauhtlatoatzina

[Leon Gutner]

Musiałem sobie to i owo wygooglować ale kiedy już to zrobiłem wiersz nabrał pełni kolorytu .
I poczytałem go z przyjemnością .

Z ukłonami L.G.

[em_]

Świetny wiersz,
od początku do końca.
Pozdrawiam Autorkę

[Ewa Włodek]

Musiałem sobie to i owo wygooglować, ale kiedy już to zrobiłem wiersz nabrał pełni kolorytu .

och, Leonie, toć Cie przepraszam, żes musiał - do Googla

Świetny wiersz,
od początku do końca.

i to słowo bardzo mnie cieszy! Tym bardziej, że stylizację oparłam na kodeksach indiańskich i świadectwach z epoki, w zasadzie mało znanych, bo przeważnie starannie przechowywanych w przepastnych archiwach Watykanu i innych podobnych miejsc, a ujawnianych stopniowo podczas procesów: beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego św. Huana Diego. A sztuka i kultura słowa Indian, ich metaforyka, obrazowanie i inne inności - kapitalne!


Cudnie Wam, Kochani, dziękuję, że wstąpiliście, daliście Swój czas mojemu słowu i powiedzieliście serdecznie...
samo dobre Wam posyłam...
Ewa

[pallas]

Piękny, dobrze poprowadzony wiersz. Tytuł mówi powiedział mi dużo. Ciekawy i pełny niuansów wiersz.

Wyczuwam w tekście Boga. Jego plan, co do ludzi. Są wybierani niespodziewanie. Nie wiem, ale pierwsze zwrotki mówią jakby o biskupie, który jako pośrednik Boga. Powinien nie oceniać ludzi, bo On przychodzi najczęściej do biednych. Biskup ocenia, nie wieży owemu wiernemu Juanowi. Przyszedł, bo posłała go Maryja. Właśnie tam gdzieś ktoś nie spodziewa. Dzieją się wielkie rzeczy.
Tak to widzę Ewo.

Tytan

[Bożena]

powiem tak- zachwyca forma i rymy(żebym tak umiała )- treść mnie przerasta- nic nie wiem o kim piszesz, ale zaraz poszukam w zasobach internetu i te obco brzmiące wyrazy- ech nigdy za późno na naukę tytuł kojarzę z miejscem objawień Matki Boskiej chyba gdzieś w Meksyku- no cóż idę się podszkolić

[Ewa Włodek]

Wyczuwam w tekście Boga.

i owszem, zarówno Boga, jak i bóstwa indiańskie, gdyż - o czym bardzo mało się wie - Indianie meksykańscy mieli swoją koncepcję bezpostaciowego bóstwa, Pana Życia, który tworzył świat i zostawiał go jakby na pastwę samego siebie - coś jak koncepcja bliska deizmowi. I to do niego odnosi się pierwsza cząstka, a nie do biskupa. Druga - to już kodeksy i świadectwa indiańskie - z epoki, czyli to, czego doświadczali od Hiszpanów i czym im to groziło jako nacji. Reszta - to już Madonna Guadalupe - czyli (według tłumaczenia z arabskiego, bo z tego języka pochodzi ta nazwa) - Łożysko Wody Życia. Cóż, objawienie zmieniło tak Indian, jak i Hiszpanów...

nie wiem o kim piszesz, tytuł kojarzę z miejscem objawień Matki Boskiej chyba gdzieś w Meksyku

Huan Diego, Bożeno, prosty Indianin, który doznał Objawienia maryjnego: matka Boska Brzemienna ukazała mu się na pustkowiu pod Meksykiem, a swój Wizerunek w cudowny sposób "utrwaliła" na jego płaszczu (tilma) - i do tej pory jest to relikwia, porównywalna do Całunu Turyńskiego (tez nie uczynionego wszak rękoma człowieka).


Moi Drodzy, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście, pobyliście chwile i powiedzieliście dobre słowa...
moc serdecznego do Was posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Skoro treść już wyjaśniona, pozostaje się delektować formą.
A sonet przedni, droga Ewo. Rzekłbym - klasyczny.

[Bożena]

Ewo-dziękuję za wyjaśnienie- a teraz poklaszczę Tobie

[Liliana]

kolejny raz z podziwem, Ewuniu