Rzecz o pękniętych skrzypcach

[coobus]

Ze skrzypiec roztrzaskanych uleciała dusza.
Pękło drewniane serce przywołując duchy.
Zawisły zasmucone na zerwanych strunach,
których dotknął los ślepy, a może też głuchy.
Zstąpiły w bezszeleście swoich stópek bosych
po skalnych korytarzach poezją znaczonych,
wtuliły się w mrok chłodny, w jego ciemne włosy,
wypełniły strofami niewidoczne strony.
Dotknęły tajemnicy spowolnionych godzin,
ulotności uniesień i snów o potędze.
Zaczekały na światło, co górami schodzi
po słów wyczarowanie, po obrazy senne.

Ze skrzypiec roztrzaskanych mała łza spłynęła,
zaskwierczała w gorączce przytulonej twarzy.
Jak malutki smuteczek, co właśnie się zerwał
i pofrunął za smutkiem starego bajarza.
Może nawet nie smutek, może zadumanie,
i może nie łza była, tylko nuta cicha,
trąciła muzykanta dźwiękiem rozedrganym,
aż się struny zerwanej przez chwilę przytrzymał.
Tak. To raczej zapewne tamta właśnie nuta,
pragnąca mocą skrzydeł w sen się przeistoczyć.
W ten sen, co niczym piechur w taterniczych butach
zapuszcza się w rewiry stumilowej nocy.

[Leon Gutner]

Gdzież mi tam do ciebie drogi Coobi w lirycznym świecie .
Po mistrzowsku . Każda linijka .
Zrobiłem mi niedzielę tym wierszem.
Pięknie .

Z uznaniem L.G.

[ELKA]

Każdy wers jest muzyką, jak pięknie Ciebie czytać

Pozdrawiam.elka.

[Lucile]

O mistrzostwie Coobusowych wierszy napisano wiele.
Zgadzam się z każdym słowem.
Coobus jest poetą z najwyższej półki i tu, na 8 p., wszyscy o tym wiedzą.
Na Coobusowe wiersze się czeka.
Coobusowe wiersze się czyta.
W Coousowych wierszach się rozsmakowuje.
Kto tego nie robi - traci wiele.

Rzecz o pękniętych skrzypcach. Prawie słyszę ich płacz.


Czytając ten wiersz, miałam - może niesłuszne - jednak mocne skojarzenie z filmem "Purpurowe skrzypce".
Tamte też "płakały". Chociaż powód ich płaczu był inny.
Wszak lutnik do końcowego werniksu dodał krew swojej zmarłej, ukochanej żony.
A co Ty Coobi dodałeś do swoich, że:

Dotknęły tajemnicy spowolnionych godzin,
ulotności uniesień i snów o potędze.
Zaczekały na światło, co górami schodzi
po słów wyczarowanie, po obrazy senne.

Zadumane serdeczności od Twojej wiernej czytelniczki
Lu cile

[skaranie boskie]

Jest po mistrzowsku, to prawda i nawet te duchy tuż obok duszy tego nie zmieniają.
Coobus od dawna przyzwyczaił, że gdyby nawet nie przeczytać jego wiersza, i tak byłoby wiadomo, że jest świetny. On, po prostu, innych nie pisze.
Tadeuszu Krzysztofie - napisałeś wiersz, ja go przeczytałem od deski do deski i...
Poczułem niedosyt. Naprawdę. Duży niedosyt i maleńki smuteczek.

[anastazja]

Jak dobrze być blisko Twoich słów Cooby.

[tabakiera]

Co tu dużo mówić - piękny wiersz!

[marta zoja]

Coobi Podpisujesz się pod każdym słowem jak rytuał wybijany w duszy człowieka... dobrze się poczuć człowiekiem nie cieniem...

[Koleś]

Zastanawiałem się, co napisać w tym komentarzu, powinienem polać wodę, bo nie lubię pisać komentarzy składających się z jednego równoważnika zdania, ale tutaj muszę się wyłamać - doskonały wiersz!

Pozdrawiam.

[Alga]

Rzewnie, nostalgicznie, nieśpiesznie i ulotnie - to Twój czar, Cooby.

Pozdrawiam