Zapatrzeni

[Grafoman]

Pod tym cieniem zamyśleni,
w huk noc zimnych, w białej sieni.
Wiadro leży, miota wiatr,
skrzypi niebo stalą krat;
i języki nasze z blachy
ostukują ciepłe kości.
Pod tym cieniem starych sztachet,
pod zapachem żywic sosny.

Pod tym cieniem zamyśleni,
w huk noc zimnych, w białej sieni.
Wiatr kuleje, ranka roztwór,
słońce czerń wymywa z mostów;
para z naszych ust jak mgła...
Wiadro snuje się pod furtką.
Pod tym cieniem zwykłych spraw
zapatrzeni w nieba lustro.

[Leon Gutner]

Mógłbym zapytać dlaczego tu tak a nie inaczej ale nie będę .
Bo to jest wiersz który głaszcze Leona swoją formą klimatem i tematem .
Bardzo lubię ten styl takie formy i takie klimaty
Może tylko jedno - wstrzymało mnie przy czytaniu na roztworze ranka nawet ciekawe zestawienie ale zabrzmiało z resztą tak jakby nie należało do tego wiersza . Takie odczucie .

Poza tym jest pięknie i czytanie wiersza to była duża przyjemność dla Leona

Z uszanowaniem L.G.

[mirek13]

Ten wiersz znamionuje dobre pióro i wrażliwego człowieka z oryginalnymi przemyśleniami.
Kładzie go ilość inwersji. Niektóre są tak wysilone (w huk noc zimnych), że zęby zgrzytają.
Przez to całość sprawia wrażenie, jakby konstrukcja była podporządkowana rymom.
A powinno być dokładnie odwrotnie.

[Mchuszmer]

Ciekawy, przesiąknięty hipnotyzującym klimatem, przeczuwalną ledwie myślą. Wtopienie w żyjący świat, cykliczność, odbicie małego w wielkim, sprawy na pozór zwykłe a niezwykłe i dwoiste; być może i jakieś wrażenie zamknięcia w określonym toku rzeczywistości (kraty). Ulotne obrazy. Z nie do końca sprecyzowanych powodów mam skojarzenia z twórczością głównie Tadeusza Nowaka.
Choć zgadzam się z Mirkiem, że inwersje dominują, zwracają na siebie uwagę (ale to już wyraźnie kwestia formy całości, nie kosmetyki). A "noc" - czy to jakaś stylizacja i czy mogą być tka odmieniane, zamiast nocy? Licentia?
Pozdrawiam:-)

[Lucile]

Grafomianie,
powiało świeżością, innym spojrzeniem i niebanalnym kojarzeniem.
Dobrze się czyta te krótkie, urywane frazy .
W pełni zgadzam się z opinią poprzedników i mam nadzieję, że - w komnatach Ósmego – rozgościsz się na dobre,
ku naszemu (a z pewnością mojemu) ukontentowaniu.
Pisz więc.

Pozdrawiam
Lucile