Na cześć jesieni

[Ulme]

Nie będę pisać więcej o jesieni,
po cóż się nad nią roztkliwiać na nowo?
Lecz wciąż poeci – słudzy uniżeni
sławią królową,

co włosy barwi na kasztan i złoto
dzisiaj, bo jutro farba odcień zmieni
i wyjdzie z mody, i widzimy oto
jesień w czerwieni.

Strojów ma tysiąc. Po pustej przestrzeni
w mglistej jak zjawa snuje się sukience,
to w płaszczu idzie, chowając w kieszeni
przed chłodem ręce.

W pogodny dzień przed słońcem oczy mruży,
lśni złotem w blasku słonecznych promieni,
na szyi ma korale z dzikiej róży,
głogów, dereni.

Nocą, gdy ludzie we śnie pogrążeni,
przez park dostojnie idzie z parasolem,
słucha ostatnich, tęsknych ptasich pieni
nad pustym polem.

Gdzie obietnica moja się podziała?
Gdzie wiosna cała w soczystej zieleni?
Znowu mi wyszła spod pióra pochwała
na cześć jesieni.

[Leon Gutner]

Jak widać albo czytać można , można jeszcze fajnie sensownie i rymowanie o Jesieni .

Z uszanowaniem L.G.

[Ulme]

Dzięki, bardzo mi miło.

[alchemik]

Ładnie złożone. Można by rzec ilustracja, porządnie namalowany, zrymowany pejzaż. Zachwyt, a może tylko jeszcze jedno przeciwstawienie piękna pięknu. W sumie, dobrze napisane. Nie marudzę. Podoba mi się jako obrazek na ścianę.
Masz warsztat, wykorzystaj go.

[Ulme]

Dziękuję, alchemiku, zaczyna mi się powoli coś udawać.

[EdwardSkwarcan]

Drażni słudzy uniżeni pod rym - staroświeckie.

W pogodny dzień przed słońcem oczy mruży,
lśni złotem w blasku słonecznych promieni,
na szyi ma korale z dzikiej róży,
głogów, dereni.

W tej strofie padły rygory z poprzednich.

Skoro tytuł Na cześć jesieni to pierwszy wers i ostatnia strofa są dziwnym dodatkiem.
Autor zaprzecza sobie.
Druga, trzecia i piąta tak, lecz dwie pozostałe niedopracowane(Wybacz szczerość)
Nie popieram zachwytów wyżej, bo stać Cię na więcej!

[Ulme]

Cóż, gusta są różne - i bardzo dobrze.

[EdwardSkwarcan]

Te rygory w komentarzu to kulejący rytm

[tabakiera]

Troszkę przekornie, chyba chęć urozmaicenia kolejnego wierszyka jesiennego.
Bo przecież nic nowego tu nie ma i autor jakby usprawiedliwia się, że ta jesień tak gra, tak inspiruje, że się nie da o niej nie pisać, a pisząc trzeba wsadzić rudości, brązy, głogi.
No i nie da się jej nie lubić.
Nawet z nagany wychodzi pochwała.

[Ulme]

Edward, czy teraz jest rytm?

W południe w słońcu piwne oczy mruży,
Lśni złotem w blasku słonecznych promieni,
Strojna w korale z głogu, dzikiej róży,
Bzu i dereni.

Tabakiero, jak słusznie zauważyłaś, tym razem napisałam przekornie.