okno

[Sokratex]

• Podwórze tak tu małe, tak ciasne, że moje
  okno przeciwko oknu uchyla firanki
  ręka starej kobiety, troszczącej się o mnie
  
  Schodzi ze mną po schodach, gdzie ten rudy chłopiec
  co chorował na Downa, szczur w potrzask złapany
  oddaje mi po latach to, co było moje
  
  Nieuleczalne piękno... zatrzymuję oddech
  jak wtedy, kiedy śmiał się, tknięty kamieniami
  rękę zdejmując z czoła wyciągał ją do mnie
  
  Uciekałem od tego obrazu spod powiek
  a on czekał z krwią w dłoni, przez uśmiech złapany
  skazany niesłusznie na całe życie moje
  
  Patrzyliśmy na siebie - na zewnątrz, w wieczorze
  śnieg zamykał latarnie, zmieniały się trawy
  z czasem deszcze i wiatry skłóciły się o mnie
  
  Bym już wracał, po schodach, znów wyższych o stopień
  do wspomnień - tych sprzed chwili, tych zaraz nad ranem
  na podwórze tak małe i ciasne, bo moje
  w ręce starej kobiety troszczącej się o mnie

[e_14scie]

nie będzie to w żadnym wypadku, odkrywczy komentarz, ale nic innego po pierwszym czytaniu, nie przychodzi mi do głowy, jak stwierdzenie, że wiersz głównie oparty na powtarzających się zaimkach.
Jestem pewna, że napiszesz obszerne wyjaśnienie o konieczności etc... ale zdania nie zmienię, że co najmniej połowa ich ad kosz

[Sokratex]

nie będzie to w żadnym wypadku, odkrywczy komentarz, ale nic innego po pierwszym czytaniu, nie przychodzi mi do głowy, jak stwierdzenie, że wiersz głównie oparty na powtarzających się zaimkach.
Jestem pewna, że napiszesz obszerne wyjaśnienie o konieczności etc... ale zdania nie zmienię, że co najmniej połowa ich ad kosz

Jest tylko moje - o mnie, jako symbol drogi przez życie: ode mnie (tego z dzieciństwa) do mnie (dzisiejszego).

[ble]

Wielka uroda w tych zaimkach. skazany niesłusznie na całe życie - jedyny ratunek w wydobywaniu siebie, każdego dnia.
Piękny wiersz, Marku.

[e_14scie]

nie w ten sposób
nie tymi środkami, bo wiersz zapchany zaimkami do tego stopnia, staje się leksykalnie ubogi.
Ale, cóż...
Może inni wyrażą odmienną opinię, ja go widzę tak.
A że Twoje ONO, to nie musisz tego w kółko zaznaczać. Generalnie zaczyna mnie męczyć, komentowanie Twoich wierszy, gdy - mówiąc kolokwialnie - masz to gdzieś. Nie zapominaj jednak, że nie usiłuję Cię zniechęcić, czytam i komentuje, jak odbieram. To tylko, ja.

[Sokratex]

Wielka uroda w tych zaimkach. skazany niesłusznie na całe życie - jedyny ratunek w wydobywaniu siebie, każdego dnia.

Tutaj w tle dochodzi jeszcze w domyśle własna niemoc i poprzez nią przychodzi zrozumienie czyjejś ułomności z dzieciństwa.
Dziękuję

[Sokratex]

nie w ten sposób
nie tymi środkami, bo wiersz zapchany zaimkami do tego stopnia, staje się leksykalnie ubogi.
Ale, cóż...
Może inni wyrażą odmienną opinię, ja go widzę tak.
A że Twoje ONO, to nie musisz tego w kółko zaznaczać. Generalnie zaczyna mnie męczyć, komentowanie Twoich wierszy, gdy - mówiąc kolokwialnie - masz to gdzieś. Nie zapominaj jednak, że nie usiłuję Cię zniechęcić, czytam i komentuje, jak odbieram. To tylko, ja.

Ależ nie zniechęcasz mnie I wbrew pozorom myślę nad tym co piszesz, zastanawiając się nad granicami dowolności dalszego pisania -
kiedy stają się nieczytelne, dokąd mogę się zapuścić fantazją, czy pomysłowością.

Co do powtórzeń, już taki urok villanellopodobnych utworów.

[Arti]

szczerze mówiąc wkurzasz mnie tymi swoimi tłumaczeniami...
najlepiej próbuj wydać od razu po dwie książki, tomik + analizę (pod przybranym nazwiskiem)
właściwie każdy z nas mógłby obronić się przed krytyką podobnie jak ty to czynisz (dorabiając błędom ideologię)

jaki jest wiersz każdy widzi...

zapchany zaimkami do tego stopnia, staje się leksykalnie ubogi.

Pozdr.

[Sokratex]

szczerze mówiąc wkurzasz mnie tymi swoimi tłumaczeniami...
najlepiej próbuj wydać od razu po dwie książki, tomik + analizę (pod przybranym nazwiskiem)

Po co? I tak nie przeczytasz O villanelli napisano wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że opiera się na powtórzeniach.
Toteż rym moje - o mnie jest tak naprawdę tylko jeden, a to że powraca jest już urodą villanelli.
Ja widać nie wiedziałeś tego.
Tak to i można teorię względności zbesztać kierując się własnym widzimisię (co zresztą długo robiono.)

Pozdrawiam.

[Gloinnen]

szczerze mówiąc wkurzasz mnie tymi swoimi tłumaczeniami...

Prawo Autora, Arti.

Co do powtórzeń zaimków - wydaje mi się, że ten utwór jest inspirowany formą villanelli - więc przynajmniej część z nich można uzasadnić.
Co nie oznacza, że jest ich za dużo także i w innych miejscach wiersza.

Zawsze jednak warto zamiast zaimków, które mogą, w nadmiarze, odstraszać, szukać innych określeń, bardziej obrazowych. Pokaż czytelnikowi coś więcej, zamiast faszerować wiersz odnośnikami do siebie samego.

Utwór ma jednak ciekawe, według mnie, fragmenty, przemawia do mnie jego nostalgiczna nuta, pomijając te nieszczęsne zaimki - myśl jest bardzo zręcznie poprowadzona, o co niełatwo przy villanelli.

Ogólnie jestem na tak.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Jak pisałam ten koment, nie widziałam jeszcze odpowiedzi Autora.