samotność

[e_14scie]

Najgorszą samotnością, jest ta pośród ludzi
najbliższych. Masz opodal sam będąc daleko.
Nikt nie wie co wywierca otwory. Poniekąd
niepozorne bo w żyłach, gdy krew chce się burzyć.

Zasypiasz embrionalnie, jak embrion się budzisz
do czego? Do kolejnej dekoracji. W oknie
strzęp zasłony spłowiałej we wzory niemodne.
Niemodna też samotność, co gubi i studzi.

Najcichszą samotnością, jest ta pośród głosów
najbliższych. Dni nie liczysz prócz drzazg na podłodze
pod dywanem. Schowanej raz lepiej raz gorzej.
Patrzysz w nią jak ślepiec - ślepnący po trochu.

Czasami wypisujesz kwitek do zapłaty,
na wstępie ustalając prowizję z przyszłością.
Zagryzasz wierszem smutek, zmywasz noc na mokro,
pojedynczym oddechem próbując odstraszyć.

Aż nareszcie przywykasz, bo przecież jak matka
jest ci wierna oddana i w zamian nic nie chce.
Poza jednym jedynym, kiedy spłynie z deszczem
pamiętaj! Może wrócić! Nie wrzucaj ad acta!

[Leon Gutner]

Temat jak najbardziej . Zapis także solidny - Evowy .
I to zagryzanie wiersza smutkiem - świetne
Fajnie się czytało .

Pozdrawiam L.G.

[Miladora]

To ja się trochę pobawię...

- Najgorszą samotnością, jest ta pośród ludzi - bez przecinka
najbliższych. Masz opodal sam będąc daleko. - "opodal" nie brzmi dobrze, bo powinno być "nieopodal".
Sugeruję proste:
Masz ich blisko, sam będąc daleko - z przecinkiem

- Zasypiasz embrionalnie, jak embrion się budzisz - nie dałabym embrionalnie, choć wiadomo, że o pozycję embrionalną chodzi.
To powtórzenie nie brzmi za dobrze poza tym.
Może - "zasypiasz w tej pozycji, jak embrion się budzisz"? - wplata się tu "pozycji jak embrion" i to by wystarczyło, tak myślę.

- Niemodna też samotność, co gubi i studzi. - dodatkowy rym "gubi/studzi" - dałabym "gubi" na końcu wersu, bo ciekawszy rym tworzy, a "studzi" zamieniła na inne słowo.

- Najcichszą samotnością, jest ta pośród głosów - też bez przecinka

- Patrzysz w nią jak ślepiec - ślepnący po trochu. - wiersz na 13/7/6, tu jest 12/6/6, jedna zgłoska do dodania.
Bardzo łatwo zamienić "jak" na:
Patrzysz w nią niczym ślepiec - ślepnący po trochu. = 13/7/6

- jest ci wierna(,) oddana i w zamian nic nie chce. - przydałby się przecinek

- Poza jednym jedynym, kiedy spłynie z deszczem(,) - przecinek do dodania
pamiętaj! Może wrócić! Nie wrzucaj ad acta!
A ostatni wers pozbawiłabym wykrzykników, bo krzyczą, a tu nie jest krzyk potrzebny.
Widziałabym to tak:
- pamiętaj - może wrócić. Nie wrzucaj ad acta.

Mądry, życiowy wiersz, Listeczku.
Masz

[Gorzki Dziad]

Najgorszą samotnością, jest ta pośród ludzi

Eścia w roli Konrada z "Dziadów" (Niekoniecznie gorzkich)

[JSK]

Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?
Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,
Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?

Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi:
Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie;
Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie,

A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą,
Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką.
Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów docieką,
Gdzie pędzi, czy się domyślą? -


Konrad ładnie o samotności prawił piórem Adama Mickiewicza (Dziady III część - Wielka Improwizacja)

[e_14scie]

Temat jak najbardziej . Zapis także solidny - Evowy .
I to zagryzanie wiersza smutkiem - świetne
Fajnie się czytało .

Pozdrawiam L.G.

to lubię

nie grymasi, bierze co mu dają i je

dzięki Leo

[e_14scie]

To ja się trochę pobawię...
[............................]

Mądry, życiowy wiersz, Listeczku.
Masz

trenowałam interpunkcję, Milka. To mój pierwszy z jej zastosowaniem i przerzutniami

jak ja nie lubię poprawiać

dzięki

[e_14scie]

Najgorszą samotnością, jest ta pośród ludzi

Eścia w roli Konrada z "Dziadów" (Niekoniecznie gorzkich)

kłaniam po damsku

Eścia pozdrawia Dziada

[e_14scie]

Samotność - cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?
Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha,
Obejmie okiem wszystkie promienie jej ducha?

Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi:
Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie;
Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie,

A słowa myśl pochłoną i tak drżą nad myślą,
Jak ziemia nad połkniętą, niewidzialną rzeką.
Z drżenia ziemi czyż ludzie głąb nurtów docieką,
Gdzie pędzi, czy się domyślą? -


Konrad ładnie o samotności prawił piórem Adama Mickiewicza (Dziady III część - Wielka Improwizacja)

nie wiem, czy widzisz to, co ja JSK
Jam nie Mickiewicz

[Miladora]

jak ja nie lubię poprawiać

Nie marudź, tylko do roboty.