Litha

[Ewa Włodek]

eksperyment i „wariacja” na temat wiersza „Magiczny las” (źródło inspiracji: w linku)

Między snem a natrętnym, dziewczęcym marzeniem,
bezpieczną ciemność domu zmieniła - łapczywa
na gęste, mroczne kłęby, przez które już biegnie
tam, gdzie zew krwi – pierwotny - ją wabi i wzywa.

Frenetycznie brzmią bębny, piszczałki – niespójnie,
nie rozróżnisz, gdzie gwiazdy, a gdzie iskry z ognisk.
Lśni młody sierp księżyca nad czołem Potrójnej,
a oni – rozpasani, pijani i głodni.

Pchnięcia i kontrasztychy. Wytrawna woń piżma,
Dziewka-Niewiasta-Starka, wokół świeża grzybnia,
na skórze – chłód od trawy w szklanych kaboszonach.

Szare srebro spowija czarne popieliska,
ukwiecony krzew – mokry, więc noc z rąk pozmywa.
Już tęskni, a więc wróci. Póki będzie mogła.


http://www.poezja-polska.art.pl/fusion/ ... e_id=32969

[Leon Gutner]

Trzecia i czwarta strofa brzmią trudno fonetycznie . Tutaj realnie rozpędzone w pierwszej strofie dziewczęce marzenie zwalnia zauważalnie aby znów lekko zatęsknić w końcówce .
Za to klimat jak się patrzy .

Z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[atoja]

Ewo
myślę,że nie jest to wariacja lecz sonet napisany wprawną ręką
a treść jego zatrzymuje mroczną i tajemniczą baśniowością
wrócę jeszcze

[Miladora]

Litha - odpowiednik Kupały...

No i pierwszy raz widzę sonet w Twoim wykonaniu, Ewuńka.
Ładny klimat i zręcznie Ci to wyszło.

Z małymi sugestiami tylko:

- Między snem(,) a natrętnym, dziewczęcym marzeniem, - bez tego (,) przecinka
bezpieczną ciemność domu zmieniła - łapczywa (-) - bez tego (-) dywizu

- już biegnie, - bez przecinka
tam itd

- Lśni sierp księżyca - masz nagromadzenie "ś/si/si", przez co gorzej się czyta, ale tego nie da się chyba ominąć.

- Dziewka-Niewiasta-Starka(), wkoło świeża grzybnia, - bez spacji () przed przecinkiem, no i lepiej by brzmiało "wokół świeża grzybnia".

- ukwiecony krzew - wpada na siebie brzmieniowo. Może inny krzew, bo co kwitnie pod koniec czerwca? W nocy zresztą kwiaty zamykają się.
- mokry, więc noc z rąk pozmywa. - co pozmywa? Popieliska?
- gęste zarośla - mokre - noc ręce pozmywa?

Ale przeczytałam z przyjemnością.

No to za kwiat paproci

[Ewa Włodek]

Tutaj realnie rozpędzone w pierwszej strofie dziewczęce marzenie zwalnia zauważalnie

zwalnia? Chyba przyspiesza, Leonie, albo - może bardziej prawdziwie - mnie coś nie wyszło...

treść jego zatrzymuje mroczną i tajemniczą baśniowością

ano, Atojo, tak i miałam w zamyśle, więc cieszę się, że sprostałam...


Kochani, pięknie Wam dziękuję, że wstąpiliście, poczytaliście i rzekliście dobre słowa...
moc uśmiechów Wam posyłam...
Ewa

[Ewa Włodek]

Litha - odpowiednik Kupały...

w rzeczy samej, Mila, tylko nieco bardziej na północ...

Lśni sierp księżyca - masz nagromadzenie "ś/si/si", przez co gorzej się czyta, ale tego nie da się chyba ominąć.

nowy księżyc zabłysnął nad czołem Potrójnej - może tak?

ukwiecony krzew - wpada na siebie brzmieniowo. Może inny krzew, bo co kwitnie pod koniec czerwca? W nocy zresztą kwiaty zamykają się.
- mokry, więc noc z rąk pozmywa. - co pozmywa? Popieliska?

inny - może - jaśmin, tez kwitnie z końcem czerwca, i chyba się na noc nie zamyka?
A co peelka pozmywa z rąk? Ano - noc, a właściwie to, czego tej nocy dotykaly jej ręce, i nie były to popieliska, tylko...

A te interpunkcje kulejące - wyprostuję, jak sugerujesz...



Dziękuję Ci, Mila, najpiękniej za poczytanie wazne, ca dany czas a przede wszystkim za konstruktywe uwago warsztatowej natury...
moc serdecznosci wysyłam...
Ewa

[Gloinnen]

ukwiecony krzew – mokry, więc noc z rąk pozmywa.

Zrozumiałam, że krzew zmyje z rąk (kogo? co? ---> noc). Myślę, że konstrukcja raczej nie powinna nastręczać trudności, aczkolwiek to tylko moje czytanie.

Ewo, jestem pod ogromnym wrażeniem tego wiersza (sonetu). Pierwszy raz widzę Cię w takiej formie (chyba) - i muszę przyznać z uznaniem, że poradziłaś sobie znakomicie. Szczere gratulacje! Świetne rymy (tylko pozazdrościć)... Całość czyta się z zapartym tchem. Umiałaś uchwycić niezwykły klimat chwili, odmalować z ogromnym talentem - mroczne bachanalia. Powaliłaś też mnie bogatym słownictwem i zmysłowym, dynamicznym obrazowaniem, które chyba oddaje bardzo trafnie to, co chciałaś oddać - szalony nastrój orgii, gorące święto płodności, dzikość, uwolnienie pierwotnych instynktów w dionizyjskim tańcu.



Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

nowy księżyc zabłysnął nad czołem Potrójnej - może tak?

Hmm... w wierszu masz czas teraźniejszy, więc ten przeskok do czasu przeszłego nie za bardzo pasuje.
Nowy księżyc już błyszczy nad czołem Potrójnej?
Ale coś na pewno wykombinujesz, bo jak tak patrzę na wers - "Lśni sierp księżyca w nowiu nad czołem Potrójnej" - to oprócz brzmienia nasuwa mi się jeszcze myśl, że "sierp" i w "nowiu" to powtórzenie. Sierp księżyca zawsze oznacza nów.
Sierp księżyca wiszący nad czołem Potrójnej?

inny - może - jaśmin, tez kwitnie z końcem czerwca, i chyba się na noc nie zamyka?

Rzeczywiście - jaśmin chyba nie zamyka kwiatów w nocy. No i pachnie oszałamiająco.

- ukwiecony krzew – mokry, więc noc z rąk pozmywa. - "noc z rąk" mnie zmyliło. I "pozmywa" - nad tym słowem bym się zastanowiła - "zmywa" byłoby zgrabniejsze.
Może coś w tym rodzaju?
- wilgotne zarośla - noc ślady z rąk zmywa/z rąk ślady noc zmywa

No to czekam na następny sonet.

[Alek Osiński]

Wiersz faktycznie bardzo barwny i intrygujący, jednak
zwróciłem uwagę na pewien szczegół,
nie wiem na ile celowy, a na ile przeoczenie...

Lśni sierp księżyca w nowiu

W nowiu o żadnym sierpie księżyca nie może byc mowy,
bo w nowiu księżyc jest zupełnie niewidoczny...

Pozdrawiam

[Ania ayalen]

ale jest.