sakramencki blues

[Miladora]

zwyczajne sprawy prowadzą przez życie
codzienne troski powszednie jak chleb
tyle zakrętów w dodatku a przy tym
jakby się stale zbierało
na deszcz

gdy każdy ranek jest puszką pandory
dni otwieranych w następne to wiesz
jak szybko może wypełznąć koloryt
i choć się starasz
najczęściej tak jest

wieczór nadchodzi z rachunkiem sumienia
snów niespokojnych przynosząc znów szept
i nic nowego choć kręci się ziemia
wciąż po staremu
raz dobrze – raz źle

zwyczajne sprawy prowadzą za rękę
tak chciałbyś uciec lub zmienić ich bieg
na coś do czego wyrywa się serce
a życie mówi – niestety
twój pech




Łagodniejsza wersja chili dla Leonka.

[Julka]

Mili

Tak sobie zwyczajnie piszesz, jak to zwyczajne życie,
a aż się chce czytać, tak jakby to było o mnie.
Nie uciekasz się do zagmatwania kruczkami współczesności,
(no tylko czasem, kiedy wcinasz obce wyrazy)
a ciekawi i zawsze ma ręce i nogi każdy Twój wiersz.

[Liliana]

przeczytałam, chociaż dla Leonka,
podobało się,

pozdrawiam, Milu

[atoja]

a życie mówi – niestety
twój pech

a życie mówi - bierz mnie bierz
za łeb

nie tylko do Leonka

[Ewa Włodek]

wieczór nadchodzi z rachunkiem sumienia

ooo, to, to, Mila! I jeszcze wali pięścią w stól i drze się: "płacz i płać"...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

Oj Mil Mil Sakramencko fajnie

Z uszanowaniem L.G.

[Nicol]

i blues miladorkowy jak talala...

[anastazja]

Miladorko bluesowa dziewczyno

[Maryla Stelmach]

nastrojowo.

[skaranie boskie]

Ino mnie to "znów" w drugim wersie trzeciej strofy zbyt nachalnym wypełniaczem trąca.
Reszta, jak blues - pożyteczna i przyjemna...
Wypijmy więc za bluesa -