kwiat

[SamoZuo]

wersja I

Delikatny jak
kwiat,
oby tylko ktoś nie zerwał,
w przeklętym,
zaoranym ogrodzie.

Hodujesz kolce.


wersja II

oby nikt nie zerwał
w przeklętym ogrodzie

hodujesz kolce

[Gloinnen]

Ja bym tak widziała Twoją miniaturkę:

Kwiat

oby nikt nie zerwał
w przeklętym ogrodzie

hodujesz kolce

Zdecydowanie mniej łopatologii, mniej tłumaczenia o co chodzi w wierszu, więcej tajemnicy. Wyrzuciłam nadmiar przymiotników, oparłam się na udanej przerzutni i wieloznaczności ogrodowego wersu.

Stan ducha adresata wiersza jest mi bliski - próba bronienia swojej wrażliwości kolcami. Przeklęty ogród - łajdacki świat, który niszczy ludzi delikatnych, czułych...

Czy rzeczywiście jest lepiej kłuć na zapas, prewencyjnie? Odtrącać na wszelki wypadek?

Nie wiem. Sama nieraz jestem zagubiona między ufnością a chłodem, pesymizmem a optymizmem, wiarą w ludzi a rozczarowaniem nimi.

Pokazujesz właśnie takiego człowieka. Wiem, jak bardzo ciężko jest przez te kolce się przebić, bo znam kilka takich osób. Wymaga to pokory i cierpliwości, ale warto.

Pozdrawiam,


Glo.

[Bonifacio Sieczepia]

Przecież to o róży.



Ps Dawno temu widziałem rysunek Kobylińskiego, zachwyconego mężczyznę wąchającego różę. Jej kolce przebijały krwawiące dłonie.

[Gloinnen]

Tak, ale lepiej jest uważać z różami w wierszach... Niedopowiedzenie akurat w tym przypadku lepiej działa, niż kawonaławizm.

Glo.

[SamoZuo]

Dzięki za komentarze,

Re Glo : w Twojej wersji nie ma pewnego kluczowego słowa,
ale Twoją wersję też wstawię obok tej pierwszej.

Pozdrawiam