światłoskoczek

[alchemik]

ugięciem pustki ostrożną stopą
trakt od niebycia do niebytu
przemierza promień w niepewnym tańcu

w przód w krok a w bok w chyb nad kipielą myk

w górze anioły i galaktyki
poczęte słowem w nietrzeźwości

obumierają myśli dołem

[eka]

W nietrzeźwości poczęte, czy obumierają w nietrzeźwości? : )
Sympatyczny liryk bez pointy.

To jest dobra miniatura:

ugięciem pustki ostrożną stopą
trakt od niebycia do niebytu
przemierza promień w niepewny tańcu

w przód w krok a w bok w chyb nad kipielą myk

Ostatnią cząstką przyduszasz naturę impresji.

[alchemik]

Ostatnia cząstka jest refleksją nad impresją.
Oczywiście, poczęte słowem w stanie nietrzeźwym.
W chaosie przecież, a może w porządku?
Kto to wie?

Dzięki, Ewo.

Jurek

[lczerwosz]

ugięciem pustki ostrożną stopą <-- bardzo trudna składnia, bym to uproscił, może w pierwszej osobie
trakt od niebycia do niebytu
przemierza promień w niepewnym tańcu <--inwersja, ale mniejsza o to, wprowadzasz taniec jako nowy byt, podczas gdy promień jest bardzo silnym środkiem, zwróć uwagę, co zostaje powiedziane: promień przemierza trakt od niebycia do niebytu. Warto nad tym chwilę pomyśleć, zanim zcznie sie taniec.

w przód w krok a w bok w chyb nad kipielą myk <-- tu chyba za dużo "w"

w górze anioły i galaktyki
poczęte słowem w nietrzeźwości <- wystarczyłoby za puentę

obumierają myśli dołem <-- i tu się gubię, choć wiem, że przeciwstawiasz górne anioły i dolne obumieranie myśli poczętych słowem nietrzeźwym, sugeruję jakoś przerobić, sorry za wtrącanie swoich groszy

kapitalny tytuł

[alchemik]

Leszku, to nie promień przemierza, tylko podmiot przemierza promień.
Sugestią jest tytuł. Światłoskoczek, linoskoczek. Taniec po linie.
Promień to most w czasoprzestrzeni.
Ugina się pod wędrowcem przemierzającym od niebycia do niebycia.

Nie ma za dużo przyimków, kiedy one mają znaczenie same w sobie.
Są elementami wiersza, osobnymi bytami wsobności.

Tak naprawdę to aniztropowa droga. Tylko w przód. Na boki można się tylko chybać, chybotać, kiwać.
Równowaga, Leszku. Spoglądanie w gwiazdy nie jest zabronione.
Spojrzenie w dół może być śmiertelnie niebezpieczne. Strach zabija duszę. Lęk, to obumieranie myśli.
Widzisz, Leszku, ja pisząc, również myślę przy tym.
Może to się wydawać hermetyczne, a objaśnianie poezji przez autora nie prowadzi do niczego, niemniej autor ma swoje przekonania.
Nie narzuca ich tylko sugeruje odgadnięcie, lub zainspirowanie się do własnych przemyśleń. To tak poza emocjonalnie. A ten wiersz to raczej taka filozoficzna refleksja.

Dziękuję za wtrącanie.
Lubię polemizować.