step

[eka]

pamięć trawy gładzi
wiatr nagania w dłonie
klęka

[ELKA]

klęka pamięć
kiedy wiatr
gładzi dłonią
trawy

Sorry, za ingerencję, ale tak mi się przeczytało.

Pozdrawiam.elka.

[eka]

Ładne.
Ale pomniejsza rolę pamięci.
Dzięki.

[coobus]

Kilka słów zaledwie... Nie wymagam więcej. W moim odbiorze mocne ostatnie słowo - "klęka", jakoś tak trafia w moje oczekiwania. Taką pamięć też potrafię sobie wyobrazić.

[tabakiera]

W tej miniaturce klęka i pamięć, i trawa, i wiatr.

Wiesz, wyobraziłam sobie człowieka klęczącego nad mogiłą, taką ubogą, z białym krzyżem, gdzieś w lesie. Grób porosła trawa, zapomnienie, a ten człowiek ma puste dłonie i nimi czyści grób. Wiatr kojarzy mi się z historią.

Patriotycznie odebrałam, niedawno były obchody związane z Żołnierzami Wyklętymi a wiesz, że jak ja się na coś nakręcę, to mi w głowie siedzi i wyjść nie może...

Pozdrawiam.

[eka]

Coby, Doroto... z podziękowaniem.

[Alek Osiński]

Tabakiera pisze: w tej miniaturze klęka i trawa i pamięć i wiatr. Racja,
mi akurat jednak to trochę przeszkadza, to podwieszone pod wiersz "klęka"
staje się przez to bezosobowe, wolę osobiście czytać bardziej spersonalizowane...

"pamięć trawy
gładzi wiatr

przyganiając dłoniom
klękam"

[eka]

Nadinterpretacja, skąd tyle pamięci?
Tytuł zawsze ważny, w okruchu szczególnie.
To pamięć utraconego, zaoranego, bezkresnego stepu gładzi trawy, nagania wiatr i klęka.
Czytelnik niby ma zawsze rację i nic mi do jego interpretacji , ale peel usilnie mnie prosi, abym Alku dała odpór formie w 1. os. - bo peel nie klęka.
Dumna bestia i tyle.

Dzięki.

[Alek Osiński]

peel usilnie mnie prosi, abym Alku dała odpór formie w 1. os. - bo peel nie klęka.
Dumna bestia i tyle.

Słuszna koncepcja Ewo. Właściwie dużo lepiej,
zamiast samemu klękać, jest rzucić świat na kolana.

[Liliana]

Ładnie, eka.