przypływ

[eka]

choć brutalnie
knebel sobie w gardło
i lód pod tęskniące opuszki

czemu nas więcej

nie wasza wina
nucą rozgarniane kamienie

[alchemik]

czemu nas więcej

Kogo? Czyżby tych, którzy czują podobnie? Tych, którzy muszą hamować emocje i zważać na słowa?
Przypływ pochłania brzeg, ale cofa się kierowany zewem księżyca. Pozostawia morskie śmieci, a czasem cudeńka.
Jeżeli więcej, to nie jest tak źle. Jednostkowo zahamowani, mogą się przecież zwrócić do siebie. Kamienie są mądre w swoim wymownym milczeniu. Odwieczne, a jednak podróżują po świecie przez eony, korzystając z erozji, nurtu rzek, lodowców. Wiedzą co nucą, milcząc.

[tabakiera]

Czyja to wina?
Może okoliczności, rytmu przyrody, rzeczy na które nie mamy wpływu.
Skoro nie można nic zmienić, trzeba się pogodzić.
Ale czy milczeć?
Można odblokować gardło, ale krzyk nic nie pomoże, choć kosztuje.

http://natemat.pl/12985,stac-cie-na-tak ... -sprzedany

Lód pod tętniące opuszki chłodzi i hamuje, ale czy o to chodzi?

[eka]

Doroto, Jerzy, serdeczne dzięki za interakcje z wersami.
Wnikliwe, poruszające interpretacje.
Pozdrawiam.

[Mchuszmer]

Cześć, Ewa. Faktycznie dość desperacko (w brzmieniu także) się zaczęło, a cichnąca końcówka zostawiła w mchu szmer.
Bardzo emocjonalny i otwarty wiersz,
ja odbieram tę mini bardziej w kontekście dwóch osób, które zostały rozdzielone przez różne czynniki; wers "czemu nas więcej" może mówić też o rosnącej tęsknocie, przypływach wspomnień - kamyków, które parzą lub pochłaniają puls, rozgarniane przez pl.
Kamienie to też podmiot, adresat oraz wiele podobnych historii - oddalane od siebie przez czas czy ogólnie spersonifikowany los jak galaktyki w rozszerzającej się przestrzeni.
Ładny układ. 4. i 6. wers można czytać też z pominięciem 5.
Pochłaniający przypływ

[eka]

Jestem pod wrażeniem, Simonie, bo to jak "czytasz", zasługuje na wielkie uznanie.
Dziękuję.