depresantka

[iskierka]

po słonecznej ścieżce
chodziła
tuląc się do drzew

błagała o godną
śmierć

po poprawkach

tuląc się do traw
na słonecznej ścieżce
błagała
o godną śmierć

[Gloinnen]

na słonecznej ścieżce
tuliła się do drzew
szukając prześwitu
w stronę śmierci

Tak mi się wymyśliło.

[Liliana]

i świetnie Ci się wymyśliło, Glo
wyciągaj wnioski, iskierko

[Ewa Włodek]

tuląc się do traw
na słonecznej ścieżce
błagała
o godną śmierć

a mnie - tak, Iskierko...

Pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Sede Vacante]

I tutaj jest to, czego szukam w miniaturach
Jest słoneczna ścieżka - coś, co pozwala myśleć, że życie jest piękne. Jakaś euforia, ciepło, piękno natury.
Tulenie się do drzew - jak rozkosznie jest móc korzystać z darów ziemi, współistnieć z nimi. Kochając je, niemalże czujemy, jak one kochają nas. Wspaniałe uzupełnianie się natury z człowiekiem.
I cóż...marzenie o śmierci w tych obrazach...Błaganie o koniec, gdy wokół tak pięknie, nastrojowo.
Właśnie.
To daje do myślenia. Tu jest przekaz, niepokój, emocje, które każą nazwać to, o czym czytamy.
Tą drogą można śmiało iść pisząc miniatury