Świat według zdzicha /10/ - Bank zebranych złotówek

[zdzichu]

od początku
W poprzednim odcinku.

Znowu minął tydzień.
Niedzielny ruch w galerii handlowej wakacyjny. Nie narzekam jednak. Ludzie zmęczeni upałem, nie mają ochoty odprowadzać wózków. W kieszeni dźwięczą drobniaki, jak rzadko kiedy.
Dziś nie pijemy wisienki. Ciepła nie smakuje. Może wieczorem da się przełknąć. Bankier przytargał zimnego browca. Diabli wiedzą skąd go wytrzasnął, twierdzi, że była promocja w lodówce. Była to była, Ważne, że piwo zimne.
Wrócił pan Janek. Okazało się, że miał tylko jakąś niewydolność krążenia. Wszystko przez ten upał. Z radości zaśpiewaliśmy mu „sto lat”. Były wczorajsze kanapki. Po południu dał się nawet uprosić, żeby flaszkę wisienki wstawić do lodówki. Będzie na wieczór.
Ale tymczasem mamy skwarne popołudnie i na parkingu pojawiła się jakaś rumuńska rodzinka. Dwie kobiety i dwójka dzieci. Jedna starowinka, chyba babcia, druga młodsza, nawet ładna, choć brudna i zaniedbana z dwójką trzy-czteroletnich bobasów. Przyglądałem się, jak uspokaja, chcące się bawić dzieciaki. Tak, one mają być smutne, mają wzbudzać litość. Od tego zależy, czy mamusia z babcią zarobią jakąś kasę.
Bankier już chciał przegnać to towarzystwo, ale Krzywy, swoim zwyczajem, zaoponował.
- Zostaw. Każdy orze, jak może. Skąd wiesz, czy te dzieciaki nie pozdychają, jeśli matka tu nie nażebrze?
- Pierdolenie! – zaoponował Bankier. – Nie widziałeś jaką furą je tu przywiózł ten Cygan? Tacy z nich biedacy, jak ze mnie prezes banku.
- O, to dobre porównanie – wtrąciłem ze śmiechem. – Prezes banku, cha cha. Chyba, jak założymy tu bank zebranych złotówek…
- Ciekawe czy Wojtek dziś zajrzy – w zadumie, ni to spytał, ni stwierdził Krzywy. – Coś by jeszcze opowiedział może…
Tym samym temat rumuńskich żebraków odszedł w niepamięć.
Rzeczywiście, od ostatniej wizyty obcego, co ja piszę, on już nie obcy, minęło kilka dni. Też o nim myślałem. Wciągnęła mnie ta jego historia. Teraz widzę, że nie tylko mnie.
Pod wieczór upał lekko zelżał. Siedliśmy pod ścianą baru pana Janka i zaczęliśmy rozpijać schłodzoną wisienkę. Ze sklepu wyszła młoda, elegancka para z dwójką dzieci i wózkiem pełnym zakupów. Bankier, jako, że najmłodszy, poderwał się odprowadzić wózek. Krzywy i ja, siedząc pod barem, obserwowaliśmy parking. Młoda para spakowała zakupy do bagażnika błyszczącego auta, po czym ona otworzyła butelkę wody mineralnej, niegazowanej i wszyscy po kolei zaczęli z niej pić.
- Zobacz – szturchnąłem Krzywego – piją wodę.
- No – odpowiedział spokojnie. – Jak zwierzęta.


cdn.

[lczerwosz]

- Zobacz – szturchnąłem Krzywego – piją wodę.
- No – odpowiedział spokojnie. – Jak zwierzęta.

To jest cudne, ale mi się już obiło o uszy, jakiś kabaret? Podobno też i autentyczne.
L.Cz.

[jaga]

jak obiecałam - jestem (zauważyłam, że piszesz co drugi dzień)

dobry tekst i ciekawe porównania - (chodzi o końcówkę)

- Zobacz – szturchnąłem Krzywego – piją wodę.
- No – odpowiedział spokojnie. – Jak zwierzęta.

przecież wszyscy jesteśmy ssakami

również wciągnęła mnie historia Wojtka i nie tylko...
do zobaczyska

[EwaMagda]

Zdzichu, dopiero dzisiaj przeczytałam cały cykl i jestem zachwycona
Pozdrówka

[skaranie boskie]

Kolejna odsłona "Świata według Zdzicha".
Dobra odsłona, chociaż mam wrażenie, że gdzieś zgubiłeś wątek.
Może to ciąg dalszy "Sezonu ogórkowego"? Skoro tak, to rozumiem brak tematu.
Kawał o piciu wody brodę nie tylko długą ma, ale i siwą. Nie twierdzę, że zły, ale podobno Kain zabił Abla za opowiadanie starych dowcipów. My Cię nie zabijemy, bo nawet stary dowcip, jeśli dobry i w stosownej oprawie, może bawić.
Czekam na (mój ulubiony) ciąg dalszy.

[anastazja]

Nie ma dalszego opowiadania. Zdzichu leczy kaca?

[zdzichu]

Już wyleczyłem, pani Anastazjo.
Wracam do pracy. Twórczej.

[jaga]

wracaj wracaj - czekamy

[Adela]

Końcówka jest the best. Ten tekst podobał mi sie najmniej. Być może, że w sumie jest rutyna, znów kończy się tydzień, itp. ale warto było przeczytać właśnie dla koncówki. Omało co nie zakrztusiłam się kawą.

Pozdrawiam,
A.

[zdzichu]

To jest cudne, ale mi się już obiło o uszy, jakiś kabaret? Podobno też i autentyczne.

Skaranie boskie odpowiedziało za mnie. To stary dowcip. Upchnąłem go w tekst tylko ze względu na sezon ogórkowy.

Zdzichu, dopiero dzisiaj przeczytałam cały cykl i jestem zachwycona

Panie Ewo i Magdo.
Zachwyt napisany tak piękną klawiaturą może jedynie budzić uczucie spotęgowanego zachwytu. Spotęgowanego tak miłą pochwałą. Dziękuję.

Omało co nie zakrztusiłam się kawą.

Na szczęście nie wodą...
Dziękuję za wszystkie, miłe komentarze, pani Adelo. Jestem normalnie wniebowzięty.