Zegarmistrz

[pallas]

Gdzieś daleko, może blisko,
mieszka mistrz, co się zwie Mieszko.
Od świtu do nocnej pory,
okna w warsztacie się skrzą,
a podczas pracy, tak śpiewa:
Co się tutaj dziś wyrabia,
wióry spod struga szaleją,
a kółka się prężą, zgrzytają
i nadal brzęczy, i skrzeczy,
skrzynka bez dna przeklęta rzecz.
Nie zamknę w niej bajkowych nut,
nie zamknę w niej tysiąca snów.
Tylko pozbawię się duszy
i zaklnę w te zgasłe szumy.

Stuk-puk, odbija się od drzwi
echo złowrogie, które drwi,
bo taki z niego złośliwiec.
W pracowni gromadzi się wiec,
a zegarmistrz cały w pocie,
czyżby już przyszedł czarny pan,
ale przecież jeszcze nie czas,
otwiera wrota warsztatu.
A w nich stoją dwie persony,
odziane w cudaczne stroje
do tego woda z nich ścieka,
lęk skrzywia im boskie twarze.

-Drogi przyjacielu, wpuść nas.
Mieszko zaprasza ich w progi
do swej morderczej siedziby.
Poczuł się lepiej na duchu,
po słowach nieznajomego,
ale miał tysiące pytań.
- Skąd się tu pojawiliście,
jak wam na imię i po co?
Obcy tak mu przemówili:
- Szukamy sławnego Mieszka,
zegarmistrza naszej córki.
Zmarszczył skroń młody rzemieślnik,
pokiwał przecząco głową,
jego królem, Mrza, czarny pan.

Podszedł do stołu, po kluczyk,
może mały i nie złoty,
lecz wielka siła w nim drzemie,
bo on to nakręca skrzynkę,
jego największe zmartwienie.
Łza mu się w oku zakręci,
jak mechanizm pozytywki.
Nie uznawał go za mistrza,
ten, który go stworzył ze słów,
miał być tylko niewolnikiem,
ale sam chciał tworzyć siebie.
Nakręca pudełko, czeka
i puszcza wiolinowy klucz,
a kółka się prężą, zgrzytają,
wydają z siebie szereg nut
i wygrywają muzykę,
którą miał zamknąć w pudełku.
Melodia dźwięczy przyjaźni.

Odzywa się do swych gości:
- Daję wam tę pozytywkę,
za to, że wierzycie we mnie,
a teraz musimy już iść.
- Gdzie chcesz uciec, przyjacielu,
wszędzie panoszą się cienie.
Zegarmistrz wziął magiczny płaszcz
i narzucił na ramiona,
a pod nim skrył swych przyjaciół.
Do Bara chcę iść, gdzie rój pszczół.

[lczerwosz]

Bardzo piękny tekst.
Ale,
kompletnie nie daje sie czytać. Ja dostaję zadyszki. Podziel to na zwrotki. I to nie z powodów na tradycję, czy przyzwyczajenia, tylko dla złapana oddechu.
Przerwa daje chwilę na przeżywanie, na odczucie, na zrozumienie. Nie trzeba być specjalistą od reklamy, aby zrozumieć, że sposób przedstawienia dowolnego produktu decyduje o jego powodzeniu lub plajcie.

[Alicja Jonasz]

pallas, nie jestem znawcą wierszy rymowanek; czytam je tylko dziecku; i tym razem tak zrobię, a reakcja córeczki będzie testem:P żartuję:) to fajny w odbiorze wierszyk:) pozdrawiam:)

[pallas]

Dziękuję Alicjo i Leszku, że przeczytaliście. Dodatkowo podzieliłem na zwrotki jak poradził mi Leszek. Od razu można złapać trochę tchu. Alicjo przeczytaj córeczce może ją to zaciekawi, choć dla mnie to było ciekawe doświadczenie.

[Alicja Jonasz]

Piotrze, przeczytałam, córeczce:) właśnie siedzi przede mną i każe sobie czytać inne wierszyki z tego forum:):):)

[lczerwosz]

Dziękuję, od razu lepiej, mogłeś wcześniej

[pallas]

Tak mogłem wcześniej, ale jakoś o tym nie pomyślałem, dzięki za propozycję. Alicjo ciesze sikę, ze się twojej córeczce podobało, czyli najgorzej nie jest.

[ELKA]

Dobry tekst, gdyby nie błędy nie miałabym żadnych szans... więc na przyszłość się pilnuj.

Pozdrawiam.elka.

[skaranie boskie]

Moim zdaniem trochę zbyt poważny, jak na tekst dla dzieci. Wymaga interpretacji, z którą ja, choć już - z racji wieku - dziecinnieć powinienem, mam kłopot.
Niemniej interesująco napisane.

[alchemik]

Jest świetnie, Piotrku i jednocześnie do dupy, jako wiersz dla dzieci.
Dzieci szybko się nudzą.

Ale bardziej świetnie. Bo da się z tego zrobić utwór dla dzieci.

Treść jest świetna, a zapis do dupy.

Co powiesz na to, Piotrku, żebyśmy popracowali nad oddechami, nad rytmizacją, nad błędami i nad podziałem na cząstki strawnymi dla dzieci na jeden haust?

Wyraź tylko zgodę.

Wiesz? Utwory dla dzieci to trudny kawałek chleba.
Nadużywany często.

Trzeba się trochę znać na psychologii dzieciaków.

To kwestia logistyki przeznaczenia ciekawego tekstu.

Jurek.