Mgła

[Ewa Włodek]

Popatrz, ledwie się snuję, ulotna, nietrwała,
ileż mi jeszcze dane: dzień, czy tylko chwila?
Nim się obejrzysz - zniknę, jakby mnie nie było,

ale dopóki jestem, chcę być twoją siłą.
Więc bądź dla mnie łagodnym dotknięciem motyla,
bo kiedy się rozwieję, ty zostaniesz sama.


* * *

Popatrz, ledwie się snuję, ulotna, nietrwała,
ileż mi jeszcze dane? Dzień? Czy chwila? Nie wiem.
Nim się obejrzysz - zniknę, jakby mnie nie było,

ale dopóki jestem, chcę być twoją siłą.
Więc bądź dla mnie nie burzą, lecz lekkim powiewem,
bo kiedy się rozpłynę, ty zostaniesz sama.

[Gloinnen]

Jest jakiś zamysł w tym wierszu. Mgła w Twojej wizji przestaje być zwyczajnym zjawiskiem, ale ulega personifikacji. Pomyślałam przez moment, że przemienia się w alter ego peelki, albo w taką "wymyśloną" towarzyszkę (czasem dzieci bawią się z wyobrażonymi, nieistniejącymi przyjaciółmi).

Utwór jednak - według mnie, został zepsuty fatalnym rymem "chwila/motyla", i w ogóle ten wers:

Więc bądź dla mnie łagodnym dotknięciem motyla,

nie brzmi powalająco. Pomijając walory poetyckie (a raczej ich brak), jego treść nie komponuje mi się z resztą i wydaje się dość wymuszona. Może przyjdzie Ci do głowy coś lepiej pasującego do treści tego wiersza i coś mniej "motylego".

Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

" Nic takiego we mgle nie ma " - pisał kiedyś Leon
Ale im dłużej żyje tym chętniej zmienia zdania w pewnych sprawach .
We mgle można skutecznie zniknąć - czyli spełnić na chwile jedno z odwiecznych pragnień ludzkości .

Pięknie o Mgle Ewo i w twoim minimalistycznym stylu .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

Jest jakiś zamysł w tym wierszu. Mgła w Twojej wizji przestaje być zwyczajnym zjawiskiem, ale ulega personifikacji.

tak, Glo - to personifikacja. Dwa dni temu usłyszałam od mojej Mamy (w stanie zdrowia - szkoda gadać), że jest - jak mgła...

Utwór jednak - według mnie, został zepsuty fatalnym rymem "chwila/motyla", i w ogóle ten wers:

Ewa Włodek pisze:
Więc bądź dla mnie łagodnym dotknięciem motyla,


nie brzmi powalająco.

dzięki, dzięki, pewnie masz rację - więc pomyślałam, poprawiłam, może z korzyścią...

We mgle można skutecznie zniknąć -

można, Leonie, choć częściej mgła - niknie...

(a co do wersów z mgłą, to ja kiedyś miałam taki: "cichy jak mgła, choć ból rozrywa trzewia")

Kochani, najpiękniej wam dziękuję, że wstąpiliście, rzuciliście okiem na wiersz i powiedzieliście dobre, madre i konstruktywne słowa, zawsze w cenie...
moc serdecznego Wam posyłam...
Ewa

[misza]

Mgła to żywa istota.
W Twoim też żyje

[EdwardSkwarcan]

Wybieram drugą wersję
Świetnie

[coobus]

Mgła to żywa istota.

Niech twoja mgła żyje jeszcze długo.
Czytam wiersz, znając adresatkę i przesłanie. Tak jest łatwiej. Zawsze, kiedy wiersz jest kawałkiem duszy, a zarazem ciała nieodpornego na ból, jest wierszem żywym. Jak ta mgła

[anastazja]

Popatrz, ledwie się snuję, ulotna, nietrwała,
ileż mi jeszcze dane: dzień, czy tylko chwila?

Owiała mnie Twoja mgła Ewuniu, spowiła w zamyśleniu.

Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

Mgła to żywa istota.
W Twoim też żyje

oby jak najdłużej, Miszko...

Wybieram drugą wersję

dziękuję, Ed...

Niech twoja mgła żyje jeszcze długo.

niech, Coob, niech...

Owiała mnie Twoja mgła Ewuniu, spowiła w zamyśleniu.

to mnie cieszy, Anastazjo, że potrafiłam z tego, co powiedziała, wysnuć to, co istotne...

Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że daliście Swój czas mojemu słowu i powiedzieliście tyle dobrego i ciepłego...
uśmiechy Wam posyłam...
Ewa

[411]

Alez ja go juz czytalam!
I, chyba mnie jednej, podoba sie jednak bardziej pierwsza wersja.

Przyznam sie, ze nie umialam tego wiersza "umiejscowic", moze dlatego nie zostawilam odcisku swej podeszwy.
Ale teraz rozwiala sie mgla...

Bardzo.