Bunkier

[misza]

Poskręcane żelastwo sterczy wśród paproci
- czarne żebra wyrwane z boku chorej ziemi.
Ptak bezgłośnie przeleciał jak zbłąkany pocisk
i utkwił w gęstych krzewów głębokiej zieleni.

Zakopany po dziury mrocznych oczodołów,
niewidomy i głuchy, betonowy staruch.
Nie chce wiedzieć, że nie jest potrzebny nikomu;
chciałby jeszcze postraszyć, choć zdycha pomału.

W jego sercu mieszkają śpiące nietoperze;
nie ogrzeje go słońce, nie wyrośnie trawa.
Zanurzony w ciemności, własnej śmierci strzeże;
bo tylko z nią nocami, po cichu rozmawia.

[stary krab]

Świetna końcówka:

Zanurzony w ciemności, własnej śmierci strzeże;
bo tylko z nią nocami, po cichu rozmawia.

[Ewa Włodek]

ooo, Miszko! Bliski mi temat, miałam kiedyś - "Bastion" o "kawałku" krakowskich fortów (już nie istniejącym). A część jakie fortyfikacji "opowiadasz" tak plastycznie, że aż się chce wejść do tego bunkra i posłuchać, co ma do powiedzenia?

pozdróweczki i uśmiechy...
Ewa

[misza]

Stary Krabie
Sam się troszeńkę "zabunkrowałem"

Ewo
Trochę bunkier - trochę człowiek
Z pozdrowieniami

[Leon Gutner]

Po raz trzeci mnie zabunkrowało u Miszy .

Z przyjemnością L.G.

[Gajka]

Miszka mam podobne wspomnienia sprzed lat, z miejsca gdzie mieszkali moi dziadkowie , dzisiaj już
tam wieje tylko samotny wiatr

[misza]

Ile różnych skojarzeń i wspomnień przychodzi,
kiedy się człowiek zabunkruje

[coobus]

Zanurzony w ciemności, własnej śmierci strzeże;
bo tylko z nią nocami, po cichu rozmawia.

Piękny wiersz, Misza. Tym razem poważny, bez tej lekkiej i kokieteryjnej nuty, jak cykl o Żeni. I wiesz... z powagą Ci do twarzy. Twarzy, którą postrzegam z wielu stron, bo różne jest światło Twoich wierszy.
Duze brawa

[misza]

Światło pada z różnych stron i wtedy
wszystkie rzeczy wydają się inne.
Pozdrawiam Cię, Coobus

[stary krab]

Czy w bunkrze można brynkać?