Spróbuj nie odejść tej wiosny

[Ewa Włodek]

Dlaczego? Powiedz, dlaczego?
Zorze o wschodzie goreją,
a w tobie gęstnieje mrok.

Popatrz – uśmiecha się dobro,
chce ciebie przygarnąć, objąć,
więc skąd ten smutek? No, skąd?

Życie – na klombach. Na drzewach.
Tak bardzo nie chcę cię żegnać,
w ciemność nie wtapiaj się. Nie.

Jeszcze ktoś kocha, ktoś woła.
Podaną dłonią nie pogardź,
bo piekło wszak czeka. Wiesz…

[411]

Nawet nie musialam szukac...

Widzisz, Ewciu, róznica jest taka, ze z nas dwóch, tylko Ty napisalas dla Mamy wiersz.
Ja napisalam o Mamie.

Nie bede Ci tu pisac, ze taki piekny i taki smutny jest Twój wiersz.
To wiesz sama. Powiem tylko, ze rymy, które wlasciwie rzadko do mnie trafiaja tu zadrgaly tak, ze nie umiem "sie" poukladac.

Powiem jeszcze inaczej. Takich wierszy nie mierzy sie kategoriami: dobry, slaby, potrzebny, lichy.
Takie wiersze po prostu sá. I to jest najpiekniejsze.

Popatrz – uśmiecha się dobro,
chce ciebie przygarnąć, objąć,
więc skąd ten smutek? No, skąd?


J.

[Ewa Włodek]

Nawet nie musialam szukac...

Widzisz, Ewciu, róznica jest taka, ze z nas dwóch, tylko Ty napisalas dla Mamy wiersz.
Ja napisalam o Mamie.

ooo, Józefino, ale to nie ten jest dla Mamy. Dla Niej, o niej - jest "Mgła". Tej jest o kimś mi znanym i cenionym, kto przechodzi wyjątkowo trudny okres...
Ale bardzo wielka przyjemność mi sprawiłaś pisząc o rymach...

najpiękniej Ci dziękuję za odwiedzinki, za podarowana wierszowi chwile i za dobre słowa...
uśmiechy posyłam do Ciebie...
Ewa

[411]

No to juz biegne dalej...

[atoja]

gdy bardzo pragniesz zatrzymać...daj mu odejść
Ewo trafiłaś w najczulsze

[coobus]

Kolejny bardzo osobisty wiersz. Słowa z serca, to znaczy, że mają być takie, a nie inne. Przystanąłem przy nich w zadumie, ze zrozumieniem. Z szacunkiem dla autorki

[Leon Gutner]

Nieco inaczej ale za to bardzo w klimacie Leona.

Z przyjemnością L.G.

[Liliana]

po raz kolejny, Ewo, ze wzruszeniem

[Ewa Włodek]

Ewo trafiłaś w najczulsze

ooo, Atojo...

Kolejny bardzo osobisty wiersz.

osobisty, Coob, bo wszak znam Tego, który stracił nadzieję. Oby - nie na zawsze...

Nieco inaczej ale za to bardzo w klimacie Leona.

a bo ja sobie lubię czasem poeksperymentować z formą, Leonie...

po raz kolejny, Ewo, ze wzruszeniem

ich, Lili...


Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że jesteście, że poczytaliście i podzieliliście się ze mną Swoimi refleksjami...
moc serdecznego Wam posyłam...
Ewa

[anastazja]

Zorze o wschodzie goreją,
a w tobie gęstnieje mrok.

to chyba jeden z Twoich najsmutniejszych wierszy Ewuniu - bardzo osobisty, piękny!

Pozdrawiam serdecznie