Pozew

[Leon Gutner]

Znikałaś mi na całe noce
w zapachu drinków w skalach dźwięków
wracałaś rano pełna
lęku

od wtedy wszystko szybko mija
tygodnie pędzą jak szalone
i pusty dom znów stał się
domem

jakaś fryzura potem buty
kolejny bardzo drogi hotel
przed już żadnego ani
potem

to wszystko do mnie nie należy
kolejnym wschodem biegną światła
i smutek błyszczy łza
niełatwa

a serce wali atomowe
czy jesteś sama czy przy tobie
ktoś inny czyni swoją
spowiedź

bo drżały uda język pieścił
w tej niezwykłości rannych iskier
to było takie dziwnie
czyste

ktoś nas zapomniał zlekceważył
i do wiecznego cienia przykuł
łańcuchem wiecznych
rozwodników



Sierpień 2012 Olsztyn

[Ewa Włodek]

próbowałam się wczuć w to, co peel czuje, bo nie znam emocji, towarzyszących rozwodowi. To ponoć bardzo traumatyczne przejście...Wiersz - do zamyślenia, Leonie...

z uśmiechami...
Ewa

[atoja]

z perspektywy czasu łagodnieje spojrzenie...i wszystko staje się wybaczalne

[coobus]

ktoś nas zapomniał zlekceważył
i do wiecznego cienia przykuł
łańcuchem wiecznych
rozwodników

Chyba to zakończenie najtrafniej oddaje powagę i klimat rozstania. Czytelnie i obrazowo przedstawionego.
Zapewne nie wymyślonego. Chyba dlatego tak łatwo się w niego wczuć.
Zamiast głośnych braw, ciche uznanie, Leo z całą powagą.

[niepozorny]

Leonie - stworzyłeś wciągającą opowieść.

[Leon Gutner]

Z podziękowaniem i zamyśleniem Ewo

z perspektywy czasu łagodnieje spojrzenie...i wszystko staje się wybaczalne

Bezdyskusyjnie tak - Atojko

Z powagą i podziękowaniem Coobi

Niepozorny - cieszę się że historia przypadła ci do gustu

Z podziękowaniem wszystkim

L.G.

[Nicol]

pięknie ) ero i dynamicznie... acz z tą kunsztowną liryką Leona ...

[Leon Gutner]

Dziękuję Nicol

Z uszanowaniem L.G.