Zanim

[coobus]

Jeszcze się z ziemią kołysać,
jeszcze czas jakiś nie płakać...
To wcale nie są marzenia,
to spokój rannego ptaka.

Móc osiąść na styku światów,
gdzieś na granicy istnienia,
podejrzeć niepodejrzane,
nieocenione ocenić.

Jesieni grzecznie się skłonić
w podzięce za czas miniony,
z tej grani wiecznie zamglonej
z widokiem na obie strony.

Zanim się złamie nad głową
linia, co wieczną być miała,
niebo z górami się zbełta,
pyłem osiądzie na skałach.

Zanim wykupią przed tobą
wszystkie bilety powrotne
i weźmiesz to co zostało,
ciesząc się kątem przy oknie.

Zanim... jak talerz na stole,
zanim... jak światło księżyca,
zanim... maleńkie to słowo
tak wiele wiary przemyca.

To wcale nie są marzenia,
to tylko zachwyt spóźniony,
skrzydła o chmury oparte,
światła ostatniej odsłony.

[nienażarty]

świata ostatniej odsłony
scena nikomu nie znana
historia kreśli wiraże
i rzuca nas na kolana

gdyż wszystko może się zdarzyć
nikt nie zna planów tajemnych
więc tworzyć trzeba i marzyć
może nie wiele się zmieni

fajny wiersz lekko pisany

pozdrawiam

[anastazja]

Jeszcze się z ziemią kołysać,
jeszcze czas jakiś nie płakać...
To wcale nie są marzenia,
to spokój rannego ptaka.

Z przyjemnoscia, za kazdym razem, dobrze jest wracac do Twoich cobusku.
Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

O rajciu ale ty mi Coobi dobrze czynisz na wszystkie zmysły .

Wiersz do zaczytania do cytowania do rozmyślania i do podziwiania .

O inspiracji i przeżyciach emocjonalnych płynących z takiej poetyki nie wspomnę choć w istocie wspomniałem przed chwilą .

Wielki podziw.

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

To, Coob:

Jesieni grzecznie się skłonić
w podzięce za czas miniony,
z tej grani wiecznie zamglonej
z widokiem na obie strony.

bardzo dla mnie w tym Twoim wielce refleksyjnym wierszu...

z uśmiechami licznymi...
Ewa

[eka]

... skrzydła o chmury oparte

Już choćby tylko za ten obraz

Piękny, zrytmizowany, refleksyjny wiersz.

[marta zoja]

Zastygam ciszą w Twoim wierszu... ratuję się nim z rozpaczy... powiedz ile jeszcze... wytrzymam...

[coobus]

Wymykają mi się takie refleksje co jakiś czas, to już chyba kolejna odmiana. Dwa lata temu wiersz podobny do tego stał się dla mnie traumatyczny, trudny do zapomnienia. Osoba, która wrzuciła komentarz podobny do twojego, Marto (podchwyciła dramatycznie słowa nadziei), rano już nie żyła. Nawet nie wyczułem dramatyzmu jej komentarza, wyczucia ostatnich chwil. Osoba niezwykła, z wielu powodów. Tak jest z wierszami z pogranicza pesymizmu i optymizmu, a ta granica czasami się zaciera.
Może nie powinienem prowokować. Na szczęście rzadko mi się to trafia.

Dziękuje wszystkim za pozostawione słowa, te z pogranicza...

[marta zoja]

Możesz napisać coś więcej na pocztę... bo teraz już naprawdę jestem...

[Malwina]

Trzeba mieć dużą wrażliwość, kochać życie, że nie wspomnę o talencie, żeby pisać takie wiersze, ale to już poprzednicy wielokrotnie napisali