kropla po kropli

[emcek]

rokosz_040209_02_480.jpg

Udaje się żyć z akcentem na pozory.
Lekkość bytu przychodzi wiosną z naręczem snów,
odręcznie napisanym listem i alergią na miłość.

Od niedawna wyraźniej dostrzegam przemijanie, urok cienia,
ukwieconej jabłoni, obojętność czasu i sensu. Nie dalej niż dotyk,
niepotrzebny ptakom ale paru chwilom; wdycham noc.

Opowiadam o minionym dniu, pochylonym nad stawem zmierzchu.
Słuchasz z uwagą podobną dzieciom. Mówisz - twój głos leczy smutek,
opuszczony o sekundę zamienia się w westchnienie.

Żal za tym co będzie, ukryty za strzechą starego domu, gdzie przysiadły bociany.
Przypomina mi to miejsce gdzie byłem chwilę szczęśliwy, pośrodku lasu z nasłonecznioną polaną
i urwiskiem schodzącym do nieba.

[em_]

Ładna, płynna treść. Od strony technicznej też wygląda bardzo dobrze.
Przyjemnie się to czyta.
Pozdrawiam

[Adela]

Bardzo dobry wiersz, z którego bije smutek, refleksja, zgubione szczęście. Czytając płynie się jak kropla po kropli.
Pozdrawiam serdecznie,
A.

[coobus]

Nostalgiczny wiersz, z przyjemnością przy nim się zatrzymałem. I temat zdjęcia też fantastyczny, ujęty trafnym tytułem.
Za całość

[Henryk VIII]

Zgadzam się z przedmówcami - wiersz jest zapisem wrażliwości - taki powinien być wiersz. "obojętność czasu i sensu. Nie dalej niż dotyk,
niepotrzebny ptakom ale paru chwilom; wdycham noc." - super

[anastazja]

dostrzegam przemijanie, urok cienia,
ukwieconej jabłoni, obojętność czasu i sensu. Nie dalej niż dotyk,
niepotrzebny ptakom ale paru chwilom;

Rozczulający bardzo! W dodatku Twoje zamyślenia, moimi są. Piękny wiersz!

Pozdrawiam

[emcek]

dziękuję za chwilę

[marta zoja]

Udaje się żyć z akcentem na pozory.
Lekkość bytu przychodzi wiosną z naręczem snów,
odręcznie napisanym listem i alergią na miłość.

Czy jeszcze ktoś pisze listy na papierze, może tak, ale czy dostanie odpowiedź na miłość.

Nie dalej niż dotyk,
niepotrzebny ptakom ale paru chwilom; wdycham noc.

Zasłuchałam się w te słowa jak w bicie własnego serca.

Słuchasz z uwagą podobną dzieciom. Mówisz - twój głos leczy smutek,
opuszczony o sekundę zamienia się w westchnienie.

Spotkanie tak osobiste, gdzie słyszy się westchnienia, uzdrawiający głos.

Przypomina mi to miejsce gdzie byłem chwilę szczęśliwy, pośrodku lasu z nasłonecznioną polaną


i urwiskiem schodzącym do nieba.

rokosz_040209_02_480.jpg

Tak w naszym życiu zbieramy takie chwile... dla smutnej rzeczywistości

Pozdrawiam ciepło MZ

[emcek]

i za ten również Matro,bardzo mi się...

[Nula.Mychaan]

Bardzo ładny wiersz

Refleksja nad przemijaniem w bardzo ładnym lirycznym stylu