Jakby mgła (1)

[skaranie boskie]

Jakby mgła

Znów piję wino pośród nocy,
pod parasolem złotych gwiazd
a mroźna czerń chce zauroczyć
nie tylko mnie, lecz cały świat.
Znów piję wino pośród nocy -
eliksir życia w żyłach gra,
gdzieś w niepamięci błądzą oczy.
Jakby wspomnienie, jakby mgła...

Napij się ze mną życia cieniu,
niech eksploduje wspomnień czar
i to, co kryłeś w zapomnieniu
niech z gwiazd bijący ujrzy żar!
Lejże się trunku wprost do serca
i przynoś więcej takich chwil!
Niech nawet mówią, żem bluźnierca -
pójdę za tobą tysiąc mil!
I gdyby nagle zbrakło wina -
świat pękłby od nadmiaru zła.

Nic to, bo znowu się zaczyna -
jakby wspomnienie, jakby mgła...


Próbuję rozpoznawać ludzi
idących wskroś przez biały sad -
wiśniowy kwiat zapachem budzi
zmarłe obrazy sprzed stu lat.

Znów piję wino pośród nocy -
ileż go mogę w życie wlać?
Znów wino snom dodaje mocy...



Chyba już czas bym poszedł spać!









Bourg en Bresse (F)
11 styczeń 2002/IDS





skaranie boskie

[Gloinnen]

Powinnam na ten wiersz pokręcić nosem.
Zwłaszcza z powodu niektórych rymów ("serca/bluźnierca" ---> ) i nieładnych inwersji.
Jest trochę banalnych sformułowań - "wspomnień czar"...

Z drugiej strony nie mogę mu odmówić umiejętności przemawiania do emocji.
I znalazłam kilka świetnych momentów, które naprawdę mnie wzruszają:

Znów piję wino pośród nocy -
eliksir życia w żyłach gra,
gdzieś w niepamięci błądzą oczy.
Jakby wspomnienie, jakby mgła...

Ładny klimat, odpłynięcie myślami daleko, za horyzont. Mówią, że in vino veritas i coś w tym jest.
Lekki rausz pozwala na zmierzenie się z demonami przeszłości. Czają się w tej mgle, choć wydają się przyjazne:

Napij się ze mną życia cieniu,

Peel próbuje przy butelczynie oswoić to, co nieznane, mroczne, nienazwane. Tęsknoty, lęki, niepokoje. Przywołać duchy (przeszłość). Stawić czoła swojej starości może? Ten "cień życia" to jego alter ego?
Nie chcę, żeby uwaga zabrzmiała złośliwie, ale utwór może być także refleksją o piciu w samotności, "do lustra". Przychodzi moment, kiedy orientujemy się, że nie jesteśmy sami.

Próbuję rozpoznawać ludzi
idących wskroś przez biały sad -
wiśniowy kwiat zapachem budzi
zmarłe obrazy sprzed stu lat.

Piękne.

Znów piję wino pośród nocy -
ileż go mogę w życie wlać?

To też.

Chyba już czas bym poszedł spać!

Bardzo życiowa końcówka, przełamuje melancholię całości. Z dystansem i poczuciem humoru.



Pozdrawiam,


Glo.

[januszek]

a ładnie to tak trunki mieszać?

ale czy czytałem zbyt nieuważnie[?], czy to że w czasie postnym piwa odmawiam[?], czy to może przez tytułową "mgłę"[?] , dość że pierwszy wers wbił mi się jako: "znów piję 'piwo' ..." wzdrygnąłem się przeto , ale i przeczytałem powtórnie a skoro :

Niech nawet mówią, żem bluźnierca -

to powiem że prędzej sobie dotnę niż Twoim 'wino -cin cinom'
pozwolisz ze się dołączę:

[eka]

Gorycz z antidotum.
Pięknie, płynnie, w finale z urzekającym tłem wiśniowego sadu.
Dobrych trunków życzę, bo wierszy złych pisać nie potrafisz.

Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Leo kręcić nosem nie będzie bo to absolutnie ulubione tematy Leona i poetyka również .
Klimat i siła emocji , siła słowa którą operujesz bardzo umiejętnie Małpko .
Jesteś dowodem na to ze strona techniczna nie jest w poezji najważniejsza .
I chwała ci za to .

Z podziwem L.G.

[Ewa Włodek]

gładko Ci to wino poszło, Skarańku, choć gdybym nie widziała, że to Ty, to bym pomyślała, że to kobitka skrybnęła. Jest nastrój, i sobie poczytałam lekko...

pozdróweczki posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

Powinnam na ten wiersz pokręcić nosem.

Ależ kręć, dzieweczko, do woli.
Nie tylko nosem, jeśli łaska...
A serio - masz sporo racji. To stary wiersz, na pewno nie rewelacyjny technicznie. I nie dlatego się tu znalazł, żeby błyszczeć.

skaranie boskie pisze:Próbuję rozpoznawać ludzi
idących wskroś przez biały sad -
wiśniowy kwiat zapachem budzi
zmarłe obrazy sprzed stu lat.

Piękne.

Jak z powyższego wynika, nie wszystko jest be w tym - ogólnie słabym - wierszu.

to powiem że prędzej sobie dotnę niż Twoim 'wino -cin cinom'

Z całym szacunkiem - cin cinów nie pijam. Szczerze mówiąc już wyżej od tych cudaków cenię sobie nasze krajowe z ładnie patyczkiem opisaną nalepką. A jeśli interesuje Cię wino, które piłem pisząc ten wiersz, to powiem, że marki nie pamiętam, ale było to jakieś lokalne wino z okolic Bourg-en-Bresse we Francji, podawane w przydrożnej oberży prosto z kija. Jak piwo. A wiersz jest fragmentem skaraniowego cyklu pt. "Notatki z podróży".

Gorycz z antidotum.

Strzał w dziesiątkę.

wierszy złych pisać nie potrafisz.

Potrafię, Eko, potrafię. Tylko chowam je przed światem. No bo czym się chwalić?

Jesteś dowodem na to ze strona techniczna nie jest w poezji najważniejsza .

Znaczy muszę popracować nad wspomnianą stroną.
Usprawiedliwić mnie może tylko wiek wiersza...

gdybym nie widziała, że to Ty, to bym pomyślała, że to kobitka skrybnęła

A to akurat jest komplement.
Kobiety są z natury wrażliwsze od nas, gruboskórnej i brzydkiej połowy gatunku.

Przyznam, że jestem zaskoczony Waszymi opiniami.
Wkleiłem ten wiersz tylko po to, żeby był materiałem porównawczym do innego, który napisałem kilka dni temu, wspominając swoje winne ekscesy w departamencie d'Ain.
Dziękuję wszystkim za miłe słowa i zapraszam na lampkę starego burgunda.