zaimki

[eka]

jesteś promieniującą falą z mojej iluminacji
w niej nurkuję nią czaruję samoobjawianie
rozlewam i kołyszę oceany
i mącę kręgi
bo chcę

nie zmienisz tego
nic z tym zrobić nie możesz
wszystko zależy ode mnie

[Alek Osiński]

całkiem to dojrzałe - tytuł zdaje się tłumaczyć zaimki,
ale czy one faktycznie mogą być "solą" - pewne rzeczy
pozostaną jednak do przemyślenia, niej, nią, niej,
nawarstwiają się trochę jak cykle, język je zna - zgoda,
ale życie, czy naprawdę lubi się powtarzać?

Pozdrawiam

[eka]

Dzięki, Alku, za podsumowanie.
Zaimki.
Celowe jest ich nawarstwianie w tym tekście, bo tematem jest "zastępczość". Jest człowiek i jego za-imię, tutaj fala, fale naszych wyobrażeń o sobie nawzajem. Realny człowiek i jego zastępstwo w naszym umyśle.
Mam świadomość, że stylistycznie tekst traci, powtórzenia są chwytem stylistycznym i odpowiednio zastosowane stają się wartością dodaną. Tu nie zostały użyte dla urody tekstu, są tematem wiodącym. Wskazówką jest tytuł, jak słusznie zauważyłeś.
Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Realny człowiek i jego zastępstwo w naszym umyśle.

to ciekawy temat. na ile jednak znajduje realne odbicie w zaimkach.
Zaimki to chyba głównie uelastycznienie języka, kierunek na skrótowość
i ekonomiczność, ciekawe byłoby ustalenie na ile właśnie umysł szukając
"zastępstwa" dla człowieka, czyni go w ten sposób jedynie ekwiwalentem
odbierając imię i wszystko co się z nim wiąże, "pakując" go, żeby
umysł również i mniej obciążał, podobnie jak zaimek - język

zresztą wiersz chyba częściowo odpowiada na to...

mącę kręgi bo chcę
i nie zmienisz tego
nic z tym zrobić nie możesz
tutaj
wszystko zależy ode mnie

[eka]

Na pewno masz rację z tą funkcją zaimków, ale moim zamiarem było wyłącznie pokazanie dwoistości człowieka, realnej osoby i jego odbicia w nas, tu posłużyłam się metaforą fali.

Wiesz, w sumie to wiersz o wielkiej miłości.
"Pakowanie" ekwiwalentu w głowie. Dobre.

Dzięki za dialog.