Jak dzika róża

[Gipsy]

powszechnie znany
powszechnie obcy
szary krajobraz z truchłami
strach pozakwitał z pierwszym dniem wiosny
kruki szybują stadami

wiatr przywołuje zbłąkane dusze
cienie zaległy złowieszczo
wierzby stawiają w sztorc pióropusze
konary wiją się trzeszcząc

zręcznie przemykam jak dzika róża
a świat czarnowidz-malkontent
popycha w wiry funduje burze
uprawia chorą nagonkę

raz potężnieję to znów się kurczę
muszę tu bywać wbrew chceniom
a los raz po raz zamyka furtkę
ledwo wyklutym marzeniom

RC 11.04.14

[januszek]

z jednej strony:truchło, strach , kruki, chora nagonka świata, burze, los zamykający furty
z drugiej:dni wiosny, wierzby, peelka jak dzika róża z marzeniami już nie w jajku

pomimo wszystko myślę że owe pisklęta zdoła wykarmić bo :

"pod prąd żywe pstrągi mkną
a z prądem zawsze śnięte."

no i bo: warto

[Leon Gutner]

Przepłynąłem po wersach lekko . A potem zadumałem się zamyśliłem zatrzymałem .

Śmiem więc twierdzić że to dobry wiersz .

Z uszanowaniem L.G.

[skaranie boskie]

Śmiem więc twierdzić że to dobry wiersz .

Ja też.
Tylko zastanawia mnie rozbicie pierwszego wersu na dwa.
Nie powtarzasz tego w kolejnych strofach, więc wydaje się dziwnym.

[januszek]

powszechnie znany
powszechnie obcy

zastanawia mnie rozbicie pierwszego wersu na dwa.
Nie powtarzasz tego w kolejnych strofach, więc wydaje się dziwnym.

mnie to nie dziwi bo napisałem "dochodzi do wewnętrznego rozdarcia ... "[Katyst] widocznie nie tylko człowieka ale i świata. a znane z nieznanym mieszać nie powinniśmy to dodatkowe + + wiersza.

[Ewa Włodek]

poczytałam Cię i przypomniał mi się "Krzak dzikiej róży", Młoda Polska, symbolizm i tak dalej. Atmosfera wiersza, nastrój i symbolika - podobne. Tak samo wyraziste sto lat temu, jak i teraz. Więc - uniwersalne. Mnie się spodobało to "opowiedzenie" ludzkiej kruchości, nietrwałości a przy tym - pragnienia życia w zderzeniu z tym, co i trudne i nieuniknione. Bardzo w moim guście...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[anastazja]

a los raz po raz zamyka furtkę
ledwo wyklutym marzeniom

prawdę piszesz Gipsy. Nie raz zaczynamy od nowa, by po chwili rzec: na nic zdało się...

Zadumałam się - pozdrawiam

[coobus]

Zastanowiłem się nad przenikaniem dzikiej róży. Ale wypracowałem ten obraz.
Zgrzyta mi słowo "chceniom", ale tylko dlatego, że nie jest fotogeniczne, celebrytą nie zostanie. Ale w wierszu moze znaleźć miejsce, przyznaję.
Za wiersz

[Gloinnen]

Wiosna jest - jak wiadomo, - burzliwą porą roku.
Wbrew pozorom, wcale nie taką sielską, anielską i słodką.
Wczesną wiosną, po zimie, spod śniegu wyłania się raczej obraz rozkładu, właśnie ten "krajobraz z truchłami".
Wykreowana w wierszu wizja raczej zbliża się do wspomnianego ponurego przedwiośnia, ciągłych zmian aury, ulew, wichur, skoków ciśnienia.
To dobra metafora ludzkiego życia, w którym człowiek jest wyeksponowany na zmienność kaprysów losu. Najczęściej bywa targany niepokojami, tęsknotami, a jeśli już zaświta gdzieś w dali światełko - natychmiast wydarza się coś, co sprowadza "do pionu".

zręcznie przemykam jak dzika róża

A mi się przeczytało "jak dzika chmura".
Owszem, rozumiem Twoją poetycką wizję krzaka dzikiej róży, wydanego na łaskę i niełaskę świata, wiatru, deszczu, chłodu itd.

A z drugiej strony - pomyślałam sobie o tym wersie:

raz potężnieję to znów się kurczę

I wobec wszystkich "meteorologicznych" obrazów ta chmura wydała mi się całkiem na miejscu. Również popychana huraganami, przeganiana po niebie, zmuszana do płaczu (strugami deszczu), gniewu, choć czasami również muśnięta słońcem, radosna.
Jak my.

Pozdrawiam,


Glo.