święty-mi

[Pier]

"nie święci garnki lepią"

wypalił mi się nierozsądek
więc wyruszyłem by nie czekać
a konfesjonał samosądem
omijam w drodze do człowieka

wciąż ignoruję świątyń blaski
przecież mówiłeś mi mój panie
że życie dobre ma być brzaskiem
i jeszcze lepsze zasypianiem

że gdy choć jeden raz pomogę
i nigdy więcej już nie zranię
zabierzesz mnie w ostatnią drogę
nie nazywając umieraniem

nie pragniesz chwały ponad miarę
ortodoksyjnie z nas wyciętej
lecz taką ludziom dałeś karę
by nie wiedzieli co jest święte

[misza]

Potwierdzam. Dobrze Ci wychodzi rymowanie.
Płynnie, bez zacięć (przynajmniej tak się czytało Miszy).
To i owo można by jeszcze podreperować, ale dążyć do doskonałości,
to iść ku zbawieniu - o którym napisałeś.
Pozdrowionka

[Leon Gutner]

wciąż ignoruję świątyń blaski
przecież mówiłeś mi mój panie
że życie dobre ma być brzaskiem
i jeszcze lepsze zasypianiem

Jestem pod dużym wrażeniem tej strofy .

Z przyjemnością L.G.

[bartosia]

Czytam i lubię, bo jest płynność i myśl niezła, warta refleksji zgrabnie upięta.
Mnie zastanawia:

Czy PAN daje człowiekowi karę?

"Swiętości" się namnożyło, to prawda.

[anastazja]

lecz taką ludziom dałeś karę
by nie wiedzieli co jest święte

zamyśla, szczególnie ten wers. Udany wiersz

[Ewa Włodek]

bardzo głęboka refleksja jest w wierszu, mimo pozornie dość lekkiego "podania". Cóż, Bóg na pewno ma do nas, niedoskonałych, bardziej "ludzkie" podejście, niz niektórzy Jego "urzędnicy". A pointa - super...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa