wcale nie chcę

[jaskółka]

by szczęście mnie dopadło - mój miły
niech idzie tam gdzie czarny smutek jak skrzydło śmierci zatacza koła
gdzie dłonie dziecka zaciskają w piąstkach pustkę
gdzie kromka chleba gwiazdką z nieba

syta jestem
kiedy patrzę w twoje oczy

wokół mnie kwitną białych bzów melancholie

jedwabną sukienką słońca okryta
tajemnicę tęsknoty jej uśmiech i dotyk
pozwól poznać
doświadczyć
życie

[Alek Osiński]

Bardzo lubię obserwować jaskółki, te wszędobylskie ptaszki strasznie
pchają się do ludzi, często doprowadzając pedantów do szewskiej pasji,
są ludzie, którzy nienawidzą obesranych parapetów; cóż, niech
Bóg im wybaczy, jaskółki to esencja życia, no i w dodatku
potrafią przepowiadać pogodę; jest coś dobrego w tym wierszu;
jest też ślad egzaltacji, który można by nazwać niedojrzałością,
ale sam wiersz sugeruje nawet etap przed życiem, czyli jako zakładanie
gniazda - jak najbardziej w tej postaci trafia do serca, na mnie
przynajmniej działa jak taki właśnie jaskółczy lot

[Gajka]

Mnie też się podoba, tylko masz aż 5 metafor dopełniaczowych,
można jeszcze pokombinować

[eka]

Ciepłem nasycony wiersz, niektóre frazy brzmią mi jak pieśń Sulamitki z psalmów.
Pozdrawiam.

[Adela]

Optymistycznie i lekko u Ciebie:)
Pozdrawiam,
A.

[Ewa Włodek]

jest w wierszu głęboka myśl - altruizm, cenienie sobie tego, co się ma, niesięganie po więcej, żeby nie zgromadzć nadmiaru, ale tym swoim umiarem sprawić, żeby dobro - cokolwiek to znaczy - trafiło też i do innych, szczególnie - tych, którzy najbardziej tego potrzebują. Jest taka modlitwa...
Dla mnie - najbardziej wyrazista pierwsza cząstka...

pozdrawiam ciepło...
Ewa