Świętowanie Loli z Żenią

[misza]

Jewgienij dumał przy stole nad wierszem
nienapisanym. Chociaż miał go w głowie,
na nic pomysły i chęci najszczersze,
gdy muza schlana, znów nic nie podpowie.

Pegaz nie nie lepszy. Udawał zająca
i kicał w kuchni z butelką na szyi.
Razem z Erato toasty wciąż trącał,
ale poezji nie poświęcił chwili.

Ciągle to samo - smutek targnął Żenią
pisanie z nimi, kapsla jest niewarte.
Pegaz i Muza zwyczajów nie zmienią,
świętując miesiąc każdy tłusty czwartek.

Poszedł do Loli. Była tam, gdzie zawsze,
„Pod Jesionami” radując się chwilą.
Dołączył do niej, by spędzić hulaszcze
chwile płynące, jak z portfela bilon.

Zasonecili. Jewgienij liryczniał
po każdej secie wlewanej pod śledzia,
a Lola była nader poetyczna.
Żenia popłynął, chociaż w krześle siedział.

Amor w berecie zagrał na harmoszce,
stara pisanka wiodła spór z rzeżuchą.
Życie się stało znośniejsze i prostsze
odkąd żeglują. Lecz nigdy na sucho.

[Leon Gutner]

A Leo poświęcił chwilę Żeni i Loli czyli poezji .
I bardzo jest rad z tego powodu .

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Czasami, sam chętnie bym się przysiadł
do stolika Loli i Żeni.
Ale muszę stać na boku

[Ewa Włodek]

ooo, to sobie zaszaleli! Iście po słowiańsku!

Uśmiałam się, Miszko, czytając, ale i zamyśliłam lirycznie...
z serdecznością...
Ewa

[misza]

Ewo
gdy łajba płynie w wiosennym zapachu,
nieważne, gdzie wiatr niesie - na wschód, czy na zachód.
Gdy dobre towarzystwo, a w kielichach wino,
miło jest noc poświęcić i razem popłynąć