Każdy kiedyś uklęknie przede mną

[Gloinnen]

Każdy kiedyś uklęknie przede mną

1.
Podążaj moim śladem, za smugą lapis lazuli
w nieprzeniknionej ciemności. Nic nie mów.
Słowa i tak wrócą do ziemi.

Rozbierz się z imion,
później wystarczy
pochylenie.

Żeby mnie zobaczyć,
pozwoliłeś się odłamać od drzewa,
jak spróchniała gałąź. Świetlistym prochem
osypujesz się teraz
pod nogi.

2.
Gdy mocno związuję, zarzucam ciasne pętle,
czas się rozwidla we wszystkich kierunkach.
Zmienia kolory oczu i włosów, na koniec
znajduje ujście do wewnątrz
półotwartych ust, dziupli.

Przechodzisz przez kolejne mgielne zasłony,
wcielenia.

Właśnie po to tutaj jestem. Nieubłaganie.
Z pochodnią, która zostawia na dłoni
wróżebne linie. Wciąż ciepłe i ostre.

3.
Bór bardziej wiekowy, niż najstarsza modlitwa,
niepokoi dotykiem skrzypiących konarów;
kość uderza o kość, patyk o patyk.
Gwiazdy, święte kołatki, nie przestają
grzechotać.

Pragnę poprowadzić w niewidzialność, głębszą
od wszystkich zaśnięć i przebudzeń,
aż zapomnisz drogę wstecz, ukorzenianie się
w nocnym niebie.

Tylko ja mogę, twardymi rękami z obsydianu
przenosić tlące się węgielki
między oddechami. Ostatnim,
pierwszym.

Po drugiej stronie lasu
czekają nowe gliniane
naczynia.


____________________
Glo.

[Alek Osiński]

No, cholera dużo tutaj dobrego, trochę jak wyznanie
pogańskiej kapłanki świadomej swojej roli, gdy strzeże
świętego ognia, nie bacząc na przeciwności, bo czy mogą
coś zdziałać w obliczu takiej siły; na mnie działa,
nie powiem. Można powiedzieć nawet, czy to ty
naprawdę strzeżesz światła gwiazd?

W takich sprawach pewnie nie wolno mieć wątpliwości

Spełnionych świąt życzę

[lczerwosz]

jak wyznanie
pogańskiej kapłanki....
czy to ty naprawdę strzeżesz światła gwiazd?

Alek napisał dokładnie.
Zacząłem czytać świątecznie. I nagle setletny bór, Te dziuple jakby znajome, przechowują pamięć o gruchotanych konarach, odszczepieniach i zrostach.
Ale to symbolika, język, który dotyka istoty istnienia, znaczenia, poznania. I niepoznania, które jest jak reszta drzew, których nie obejdziesz dookoła, nie zobaczysz.
Ostatnią zwrotkę bym poprzedził liczbą 4.

[anastazja]

Tylko ja mogę, twardymi rękami z obsydianu
przenosić tlące się węgielki
między oddechami. Ostatnim,
pierwszym.

Tylko Ty Glo. mozesz tak poprowadzic wiersz, ze usta staja sie dziupla. Porusza

[eka]

Chciałam zacytować z Twojego tryptyku kilka wersów najlepszych, ale po każdym kolejnym czytaniu wybór stawał się coraz to bardziej trudny. Bo to natchniony wiersz, niezwykle spójna próba zmierzenia się z zamysłem Boga. Jego plan tłumaczony człowiekowi, który umarł.
Jak zapomnieć świata. Jaka droga czeka "tlące się węgielki".
Bardzo Ci dziękuję za ten wiersz. Uroda słów i ich moc - urzekają.
Po prostu Poezja.

[witek kiejrys]

tak, poezja w której trzeba się zanurzyć.
zmyć brud, a potem oddać się medytacji.

dobre! gratuluję!
witek

[Napoleon North]

Ave
Trudno mi mówić o sztuce bo sam staram się nią być . Trudno mi chwalić swoje i innych prace bo każdy ma serce i
pasję na głowie .
Ave

[januszek]

Wielka Sobota, a raczej z piątku na sobotę czyli nie czekając [ ,,, ]

a nasz Papiez przebywając w Ziemi Świętej jak Imam zacząl rytualne modlitwy muzułmańskie przerwał swoje przemówienie i spokojnie poczekał aż tamten skończy
- to tak nawiasem.

..."Chyba jednak to odseparowanie od dawnych form przeżywania sacrum jest przyczyną poczucia zagubienia, smutku, destabilizacji..." aby potem:

pozwoliłeś się odłamać od drzewa,
jak spróchniała gałąź.

co więcej:

Rozbierz się z imion,

a wszystko to

Podążaj moim śladem, za smugą lapis lazuli

i mamy znowu pierwszą pokusę:
"będziecie jak bogowie ..."

Przechodzisz przez kolejne mgielne zasłony,
wcielenia.

reinkarnacja która NIEISTNIEJE chyba że wyobraźnia jest istnieniem

[... ]
aż zapomnisz drogę wstecz, [ ... ]

Po drugiej stronie lasu
czekają nowe gliniane
naczynia.
Glo.

nowe gliniane naczynia miały [symbolicznie] byc' produkowane na "polu garncarza" zakupionego za owe 30 srebrników [równowartośc' ceny jaką płacono za niewolnka], które już z powrotem jako że splamione krwią Niewinnego, do świątynnego skarbca trafic' nie mogły

tu mogą symbolizowac' nowego człowieka formowanego z zewnątrz i wewnątrz

czy WOLNEGO CZŁOWIEKA? skoro Peelka jest pełna pychy:

Tylko ja mogę

i mocy [przemocy]:

Gdy mocno związuję, zarzucam ciasne pętle,
czas się rozwidla we wszystkich kierunkach.

aż po tytułowe:

Każdy kiedyś uklęknie przede mną

ja 'jej' nie wierzę
no bo jeśli nawet Śmierc' została pokonana ...

tym bardziej że TERMIN bardzo nieodpowiedni.

[Ewa Włodek]

Kapłanka? Szamanka? wieszczka? Flaminika? Pierwotna moc (moc, nie siła), żeńska zasada, która jest obecna (czasem - w nas), choć nie zawsze uświadamiana. A czasem - dostępujemy tej szczególnej inicjacji...Tak Cię czytam, ale może się mylę, może jestem pełna swojej - pełni? Kapitalnie - szczególnie nastrój, w jakim przyszło "działać" peelce, kimkolwiek jest

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Adela]

Bardzo ładny wiersz. I te gliniane naczynia - wisieńka na torcie.
Pozdrawiam,
A.