Rozmowa bez tematu

[Gloinnen]

Odrzeknij, proszę, ukochana, czy zechcesz przyjąć mnie – jak stoję?
Czy wpleciesz w życie – aż do końca – aż po ostatni wspólny oddech?
Otworzysz furtkę i ramiona? Rozchylisz płótno białych świtów?
Zechcesz zaczekać w ciepłym półśnie, prosząc z uśmiechem – całuj, przytul?

Pozwolisz później się wprowadzić w twoje rojenia, w twoje jutrznie,
choćbym nic nie miał prócz miłości, choć ręce i kieszenie puste?
Obiecasz, że już nie odejdziesz, jeśli mnie czas ciężarem szadzi
złamie jak kruche, stare drzewo, nim minie wieczór, ten ostatni?

Pijane słowa strach układa w senną flotyllę słodkich pytań.
Znane od dawna odpowiedzi chętnie powtarzam także dzisiaj.
Gdzie ja – tam dom twój i schronienie. Na każdy powrót – w oknie światło.
Nurt wrzącej rzeki pod sukienką zniósł kry i naprzód płynie śmiało.

Wiatr przygnał nowy dzień. Z chmurami. Fatamorganę rwie na przędze.
Nie wiem, co prawdą wtedy było, a co absurdem i szaleństwem.
Rozmowę pewnie ktoś sfałszował. Nie mów mi, słońce, że wierzyłaś
w sielski epilog na kobiercu, jak z podrzędnego romansidła.

Wszystko zostaje po staremu. Cyfrowy festyn na dobranoc.
Psychodeliczne pocałunki, żeby za bardzo nie bolało.
Z piasku i szyderstw, w przyszłej bajce, na szklanej tafli los usypał
kilka niemądrych odpowiedzi na kilka jeszcze głupszych pytań.



____________________
Glo.

[em_]

Wiersz trochę taki w 'starym stylu' z duszą.
Bardzo dobrze się go czyta,
pięknie napisane.
Pozdrawiam

[eka]

Jestem pod wrażeniem.
Powiem: mistrzostwo w prowadzeniu wiersza, część dialogowa i wyznaniowo - refleksyjna splecione tak misternie.
Rozmowa peelki z bohaterem przywołana z przeszłości.
Skontrastowanie czułości z trochę wręcz cynicznym pozorem stwarza platformę prawdy, bo nic nie jest w życiu tylko słodkie lub tylko gorzkie. Absurdem jest myślenie, że życie, związek może być nieustającą baśnią. Myślę, że peelka zbyt surowo ocenia sytuację. Wszystko się zmienia, ale to nie znaczy, że aktualny stan jest jedynie prawdziwy. Prawd, w zależności od etapu, jest wiele. Nie wykluczają siebie.
--------------------------------
Przepiękne metafory.

[Leon Gutner]

Cóż dodać do wiersza i do kometarza Eki .

Świetnie napisany wiersz w blisko leżącym od Leona temacie i klimacie .
Należy więc tylko czytać i podziwiać .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

kapitalnie, Glo! Taka rozmowa - samo życie, niestety! A forma - w moim guście, i to bardzo!!!

a to:
http://www.youtube.com/watch?v=rAPi5VmVK6U
jako swoisty komentarz...
z usmiechami...
Ewa