Zguba

[abandon]

Znalazła się po latach zawieruszona miłość;
stęskniona, bez nadziei przepadła Bóg wie gdzie,
choć samej w pustym życiu i tak jej lepiej było,
niż w słowie jak sztylecie rozbudzającym gniew.

Już nieraz przeżywała rozstania i powroty,
a gdy po chwilach ciszy nastawał wniosków czas,
czekała niecierpliwie na pojednania dotyk,
dający cień nadziei, że dłużej wytrwa w nas.

To piękne odczuwanie, pomimo wielkiej mocy,
bez dwojga utęsknionych nie przetrwa choćby dnia.
Zbyt kruche jak kwiatostan, gdy zima go zaskoczy
pierwszymi przymrozkami, nie może dłużej trwać.

Nie cierpi chłodu uczuć - nikomu to nie służy,
wymaga pielęgnacji i ciepła obu stron;
potrafi wiele znosić, jak słońce, co po burzy
pojawia się stęsknione, by znów rozświetlić mrok.

Niekiedy jednak warto choć trochę się natrudzić,
miłością dopieszczoną podzielić się po pół,
bo kiedy przy kochankach złączona się przebudzi,
zapomni o przeszłości i wzniesie ich do chmur.

[Leon Gutner]

Takie odczuwanie zguby Leo przyjmuje z przyjemnością .

Uszanowanie L.G.

[Dorota Karin]

Pięknie prawisz i same mądrości życiowe
Jestem, czytam, pozdrawiam

[abandon]

Miło widzieć Dorisko. Dziękuję za czytanie, a pozdrowienia zawsze ślę

[Gloinnen]

choć samej w pustym życiu i tak jej lepiej było,
niż w słowie jak sztylecie rozbudzającym gniew.

No tak. Znam to. Lepiej się zamknąć w kokonie, niż narazić na zranienie. Nawet słowem. Słowa potrafią w jednej chwili odebrać entuzjazm, nadzieję, spowodować wycofanie się, zmotywować do hibernacji, petryfikacji emocjonalnej.

Już nieraz przeżywała rozstania i powroty,
i gdy po chwilach ciszy nastawał wniosków czas,
by znów mógł ją zaprosić nieśmiałej zgody dotyk,
usłyszeć zapewnienie, że dłużej wytrwa w nas.

Zadziwia mnie umiejętność regeneracji, jeśli o miłość chodzi! Jej tupet i bezlitosność, choć przyznam, że czasem to bywa przyjemne.

Trochę przemyślałabym jeszcze konstrukcję strofy.

"(...) gdy po chwilach ciszy nastawał wniosków czas" ---> wymagałoby uzupełnienia, co wówczas następowało.
U Ciebie składnia jest niespójna. Ostatni wers - nie wiadomo do czego przypiąć (semantycznie, gramatycznie)

Propozycja ad hoc (wybacz ingerencję, ale to dla przykładu jedynie):

"Już nieraz przeżywała rozstania i powroty,
a gdy po chwilach ciszy nastawał wniosków czas,
znów prosił ją do tańca nieśmiałej zgody dotyk,
by wabić zapewnieniem, że dłużej wytrwa w nas."

Zbyt kruche jak kwiatostan, gdy zima go zaskoczy
pierwszymi przymrozkami, nie może dłużej trwać.

To mi się podoba. Ładny, liryczny obraz.

Potrafi wiele znosić, jak słońce co po burzy
pojawi się, gdy chętni wyciągną po nią dłoń.

Po "słońce" - trzeba dostawić przecinek.

Budowa (logiczno-składniowa) frazy raczej sugeruje inny zaimek.

"Potrafi wiele znosić, jak słońce, co po burzy
pojawi się, gdy chętni wyciągną po nie dłoń".

Jeżeli chcesz podkreślić, że to miłość przychodzi na wyciągnięcie ręki, trzeba inaczej skonstruować ten fragment.

Znów (przykładowo):

"Potrafi wiele znosić, jak słońce co po burzy
pojawia się. Wystarczy wyciągnąć chętną dłoń."
(Można obyć się - dajmy na to - w ogóle bez zaimka - to zawsze wychodzi wierszowi na dobre).

Niekiedy jednak warto choć trochę się natrudzić,
miłością dopieszczoną podzielić się po pół,
bo kiedy przy kochankach złączona się przebudzi,
zapomni o przeszłości i wzniesie ich do chmur.

Końcówka udana, zmyślna. Trochę barokowa (oparta o ideę dzielenia i łączenia, grę przeciwieństw).
I przede wszystkim - optymistyczna.

Podsumowując - warto pomyśleć o poprawkach stylu, ale całość czyta się dość miło. Zaletą tekstu jest dobry, konsekwentny rytm i sprawne operowanie słowem, pomijając wskazane powyżej potknięcia.
Rymy - różne, niektóre ciekawe: "pół/chmur", "stron/dłoń". Inne z gatunku tych przewidywalnych, bez szału, ale i bez jakiejś katastrofy.
Całość wydaje mi się raczej stylizacją.

Pozdrawiam,


Glo.

[coobus]

dobry, konsekwentny rytm i sprawne operowanie słowem, pomijając wskazane powyżej potknięcia.

Chyba to chciałem napisać, ale w tej sytuacji podpisuję się tylko pod słowami Glo

[abandon]

Nie wiedzieć czemu zniknął mój koment, nic to jeszcze raz.

Dziękuję Glo za wnikliwą analizę. Oczywiście wziąłem sobie uwagi do serca i coś z tym zrobię. Według mojego toku myślowego jest trochę inaczej, ale przyjmuję, że uwagi są słuszne.
Jestem tu po naukę i każda uwaga jest do zastanowienia.

Pozdrawiam i kłaniam się

[Ewa Włodek]

ano - stylizacja na kobieca poezję przełomu XIX i XX wieku. W każdym razie - tak odpieram i jako taka przyjmuję. Według mnie - sprostałeś.

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[abandon]

Leon, coobus - dziękuję za czytanie.

Ewo, takie już moje pisanie. Utknąłem w poprzednich wiekach i tak już pewnie zostanie.
Jak widzę te uśmiechy powyżej, to mi wystarcza i dorzucam swoje

Pozdrawiam i kłaniam się

[tea]

Poprzednie wieki wcale nie były takie złe. Udało Ci się przenieść wrażliwość, metafory, i choć dzisiaj króluje inna poetyka - po takie wiersze sięgam z przyjemnością:) Sa ...jak otwarcie starego dziennika