Bezczeszczenie

[Fałszerz komunikatów]

staruszkę napadnięto
gdy modliła się przy betonowych płytach

nie zdążyła odnaleźć twarzy
choćby krótkiego życiorysu
pochowanych
którzy nie uwierzyli ludzkości

i tak zamierzała odejść

w kraju zranionym brakiem buntu
umiera się ze świętymi pamiątkami
przeciw przyszłości

[Gloinnen]

w kraju zranionym brakiem buntu
umiera się ze świętymi pamiątkami
przeciw przyszłości

Bardzo cenna obserwacja odnośnie naszej polskiej współczesnej rzeczywistości.

Faktycznie, zgadzam się w 100% z tym, że nasz kraj został właśnie zraniony "brakiem buntu". Niejednokrotnie zetknęłam się z twierdzeniem, że Polacy to naród, który świetnie solidaryzuje się wobec wspólnego wroga, zewnętrznego zagrożenia. Jeśli mają o co, albo przeciwko komu (czemu) walczyć - to okazuje się, że potrafią stanąć ramię w ramię, doskonale się zorganizować, przekroczyć różne przyziemne podziały. Pielęgnują wartości, tradycje, niezwykle ważne dla nich staje się ogólnie pojmowany etos. Kiedyś walczyliśmy z komuną - mamy do tej pory piękne legendy, wzorce osobowe (ks. Popiełuszko, wybitni solidarnościowcy), mnóstwo wierszy mocno uderzających w sumienia i myśli.
Obecna rzeczywistość jednak - w kontekście wywalczonej wolności wszelkiego rodzaju - stała się całkowicie pozbawiona spraw wielkiej wagi. Mamy za to cały szereg tematów miałkich, niemal ośmieszających (vide - genderyści i consortes). Wartości etyczne, moralne uległy relatywizacji. To czyni nasze realia w jakiś sposób ułomnymi, nie pozwala na autentyczne zaangażowanie się w coś wielkiej wagi.

Umieranie "ze świętymi pamiątkami przeciw przyszłości" - to jakże bolesne "signum tempori". Odchodzą ci, którzy pamiętają, którzy pielęgnują przeszłość, próbują ocalać z minionego to, co wydaje im się ważne. Bo postęp, pochód "nowego" jest ogromnym zagrożeniem. Odbiera znaczenie temu, czym żyło całe pokolenie, które straciło już prawo głosu, którego pięć minut na scenie dawno minęło. To, w co głęboko wierzyli, co usiłowali wywalczyć, w imię czego poświęcali wiele z siebie - dziś albo stało się normą, zwyczajnością, albo odeszło w niebyt, albo zostało jakoś umniejszone, spostponowane (ideologicznie).

Czytając wiersz, mam między innymi skojarzenia z katastrofą smoleńską, która zdecydowanie podzieliła nasze społeczeństwo na tych, którzy umierają ze świętymi pamiątkami przeciw przyszłości i na tych, którzy ich publicznie - bezczeszczą, obśmiewają. Z jednej strony - sprawy wielkiej wagi, z drugiej - mainstreamowe ujadanie.

Dobrze dobrany tytuł, jak najbardziej.

Pozdrawiam,


Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Bezbłędnie uchwyciłaś mój tok myślenia w wierszu, Glo;)
Właściwie, jeśli miałbym cokolwiek dodać, musiałbym powielić Twój komentarz, tylko po co? Najbardziej cieszę się, że uchwyciłaś dwuznaczność "świętych pamiątek"
Dzięki za długi, ciekawy i trafny komentarz

[karolek]

w kraju zranionym brakiem buntu umiera się ze świętymi pamiątkami przeciw przyszłości

To jest bardzo dobrze napisane

[Fałszerz komunikatów]

Cieszę się

[Napoleon North]

[Fałszerz komunikatów]

[januszek]

w kraju zranionym brakiem buntu

Buntować się [więc] trzeba , tylko trzeba wiedzieć przeciw komu, bo czasem trzeba nawet przeciw sobie
ot co.

Bardzo cenna obserwacja odnośnie naszej polskiej współczesnej rzeczywistości.

a mi było bardzo miło zapoznać się także i z Twoją, bardzo słuszną

[Fałszerz komunikatów]

Brak buntu doprowadza nasz kraj do łez...

[Gloinnen]

I jak zwykle obudzimy się niebawem z ręką w nocniku...