narcyze i tulipany

[marta zoja]

wędrówki po naszych śladach
myślami snują historię nic bez
nas nie ma znaczenia w życiu

drążę moimi słowami skałę
tych ciągle nieodgadniętych
przemilczanych sugestii

myślę, że uderzam w twoje
szczere serce umyślnymi
obrazami zarezerwowanymi

nie dla mnie

ja dotykiem jedynym
ja spazmem płaczu
zasianym głęboko śmiechem

ja powłoką z nad rzeki
opatrznością słowa modlitwy
pragnieniem porannych darów

tych z ciała i duszy westchnieniem

i tylko ciebie mi trzeba w poświacie
księżyca zaznaczeniem strużek
krwi w bieli tulipanów

a narcyze pozostawiam nietknięte
czystością białych prześcieradeł
tych chwil już razem

[Alek Osiński]

ja dotykiem jedynym
ja spazmem płaczu
zasianym głęboko śmiechem

ja powłoką z nad rzeki

nie wiem, czy nie za dużo tych "ja"
Marto przemycasz, wiadomo, że każdy wolałby być
szczęśliwy, ale świat też musi czuć Twoje istnienie
bez podpowiedzi, i można też być szczęśliwym dla innych,
rozkwitając na przykład własną pełnią
nawet nie oglądając się specjalnie na siebie,
jak to pewnie zwykł robić narcyz

Pozdrawiam

[marta zoja]

Alku właśnie docieram do swojego Ja w labiryncie życia.

Dziękuję za zauważenie i komentarz.

Pozdrawiam MZ

[Gloinnen]

drążę moimi słowami skałę
tych ciągle nieodgadniętych
przemilczanych sugestii

Chyba niepotrzebnie.
Czasami warto jest posłuchać przesłania z tekstu M. Zabłockiego:

Zaufaj tylko warg splotom,
bełkotom niezrozumiałym,
gestom w próżni zawisłym,
niedoskonałym.
/"Naprawdę nie dzieje się nic"

ja dotykiem jedynym
ja spazmem płaczu
zasianym głęboko śmiechem

ja powłoką z nad rzeki
opatrznością słowa modlitwy
pragnieniem porannych darów

tych z ciała i duszy westchnieniem

Cały ten fragment - wybacz szczerość - jest wtórny, nasycony dramatyzmem zbyt tanim, aby mógł naprawdę poruszyć odbiorcę.
Poza tym - dla dobra wiersza - należałoby z niego usunąć "duszy westchnienia" itp. bohomazy poetyckie.

i tylko ciebie mi trzeba w poświacie
księżyca zaznaczeniem strużek
krwi w bieli tulipanów

a narcyze pozostawiam nietknięte
czystością białych prześcieradeł
tych chwil już razem

Końcówka ładna, liryczna, ujęło mnie "zaznaczenie strużek krwi w bieli tulipanów" - świetna metafora, dotkliwa.

Mam wątpliwości - czy mówi się "narcyze" czy "narcyzy"...

"białe prześcieradła" - nie za dużo tej bieli? Może wystarczyłoby samo "czystością prześcieradeł".

Wiersz dobrze się zaczyna i dobrze kończy (pod względem poetyckim oczywiście), w środkowej części postawiłaś na oklepane motywy. O patosie wspomniał już Alek - lepiej unikać nadmiaru emfazy. W poezji najwięcej do powiedzenia ma obraz. To on oddziałuje - przede wszystkim - na odbiorcę. Od Autora zależy jakość, skuteczność tego oddziaływania.

Pozdrawiam,


Glo.

[anastazja]

a narcyze pozostawiam nietknięte
czystością białych prześcieradeł

Tych "ja" mogłabyś trochę wyrzucić Martuś, to tylko sugestia. Ten fragment lubię bardzo!

Pozdrawiam