Przed nadchodzącym dniem

[coobus]

Wersja druga chyba lepsza. Akceptuję ten wiersz w takiej postaci, w jakiej okrzepł.
Z pełną powagą i uznaniem

[anastazja]

Akceptuję ten wiersz w takiej postaci, w jakiej okrzepł.

ładnie powiedziane. Dziękuję coobusku.

[Adela]

Ładny, spokojny wiersz.
Pozdrawiam,
A.

[anastazja]

Dzięki Adelo.

[Napoleon North]

Ave
Ładny wiersz

[anastazja]

Dziękuję Napoleonie!

[lczerwosz]

tulę krzyż
środek uśmierzający ból
w każdym włóknie ciała

uwięziony między wymiarami

Jest w nas, pewnie w każdym z nas, niepoznany lęk. W zasadzie im jesteśmy starsi i doświadczeni przez los, tym lęk ten jest wyraźniejszy, bardziej uświadomiony. Dotyczy i ateistów i wierzących. W końcu każdy kiedyś. Wtedy jest ból, czasem wcześniej.
Między wymiarami - to właśnie oznaczać może nie znane do końca. Nie dające się zobaczyć, zbadać, poznać. Nim nadejdzie.
Zwalczanie bólu. Zwalczanie lęku. Tak.

[anastazja]

W zupełności się z Tobą zgadzam Leszku.

Dziękuję

[Gloinnen]

nie bałeś się echa
własnych myśli
niemoc ciąży jak ołów

tulę krzyż
środek uśmierzający ból
w każdym włóknie ciała

uwięziony między wymiarami
oznacza że Jesteś
Światem Odwiecznym

Odniosę się do drugiej wersji - lepszej zdecydowanie niż pierwsza.

Podoba mi się konstrukcja.

Apostrofa (i próba empatii, zrozumienia, utożsamienia się) - potem spojrzenie w głąb siebie - na końcu refleksja ogólna.
Chyba właśnie w ten sposób przeżywamy Mękę Pańską. Najpierw usiłujemy wyobrazić sobie cierpienie Chrystusa, jakoś je "odczuć" sobą. Następnie znaleźć w sobie - poprzez współ-odczuwanie - jakąś wewnętrzną odpowiedź, jakieś osobiste przesłanie, wynikające z bardzo indywidualnego pasyjnego doświadczenia. Na końcu - wyciągamy wnioski, przyjmujemy jakąś prawdę, jakaś tajemnica przestaje być dla nas tajemnicą...

Rewelacyjne jest "uwięzienie między wymiarami" - ludzkim i boskim i uwaga, że ono właśnie gwarantuje wieczne istnienie. Dotykasz tu niezwykle interesującej kwestii, głębokich pytań, wcale niebanalnych, wręcz przeciwnie. Bo czy cała prawda o nieśmiertelności nie wynika właśnie z tego, że jesteśmy jakby rodzajem "mieszaniny" pierwiastków? Bóg jest w nas, a my w Nim? Gdyby te dwa światy, dwie prazasady oddzielić, Wcielenie, Śmierć i Zbawienie nie miałyby w ogóle sensu, racji bytu. A z drugiej strony właśnie to właśnie jest ten pomost, po którym przechodzimy do Nieba. (Osoba Chrystusa, jego dwoista natura, nadająca prawdziwy sens ofierze).

To most wiszący, rozpięty nad dwoma brzegami: człowieczeństwo-boskość. Jak w słowach Chrystusa, który mówi, że jest prawdą, życiem, ale przede wszystkim DROGĄ.

Anastazjo - kłaniam się nisko


Glo.

[anastazja]

To most wiszący, rozpięty nad dwoma brzegami: człowieczeństwo-boskość. Jak w słowach Chrystusa, który mówi, że jest prawdą, życiem, ale przede wszystkim DROGĄ.

Glo. jak ja się cieszę, że czytałaś! Nie wyobrażasz sobie ile dla mnie znaczą Twoje słowa i nie dlatego, że Ci się podoba. Tylko że wyłuskałaś z mojego wnętrza odczucia, których nie zawsze da się opisać.

Anastazjo - kłaniam się nisko

to już nadwyżka szczęścia.

Zaraz zostanę posądzona o "lizodupstwo", ale Ty Glo. wiesz, że nie, a ja wiem, że jesteś obiektywna.

Dziękuję bardzo