Krew tańczy walca

[anastazja]

krew tańczy w każdej komórce ciała
przed rannym koncertem
odbieram próbę śpiewu ptaków

uśmiecham się jak kot
ze złowioną myszą
nie odmawiając sobie prawa do odczuć

pachnę bieszczadzkim powietrzem
którego nie można złamać
przypominam wtedy dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze


wersja poprawiona


w pokornym sennym uścisku
niewinnie rodzący się dzień
odbieram próbę śpiewu ptaków
przed rannym koncertem

obrysowuję spojrzeniem nieskalaną zieleń
uśmiecham się jak kot ze złowioną myszą
to wszystko należy do mnie

pachnę bieszczadzkim powietrzem
i przypominam dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze którego nie można
ugiąć co najwyżej wyrwać lub złamać

[witek kiejrys]

czytam:

krew tańczy w każdej komórce ciała
przed rannym koncertem
odbieram próbę śpiewu ptaków

uśmiecham się niczym kotka
ze złowioną myszą

nie odmawiając sobie prawa do odczuć
pachnę bieszczadzkim powietrzem
którego nie można złamać
przypominam wtedy dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze



nie mówię, że tak jest lepiej, ale dzisiaj akurat takiego potrzebuję.
za co dzięki. piękne dzięki,

pozdrawiam serdecznie, witek

[em_]

- nie odmawiając sobie prawa do odczuć - to najbardziej dla mnie,
jak zwykle - podoba się,
pozdrawiam

[Ewa Włodek]

krew - bardzo specyficzny "płyn", i niesamowita symbolika. Bez wgłębiania się, które wymagałoby ogromnego dzieła, a nie paru słów, jest życiem i śmiercią, dobrem i złem, błogosławieństwem i przekleństwem. Jej ambiwalencja - zadziwia. Prócz krwi masz drugą ciekawa rzecz: czerwone spojrzenie. A czerwiec - podobnie, jak krew - ogromna symbolika, bo i miłość, i pożądanie, i ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem, agresja i ciepło. Te dwa mocne akcenty sprawiają, że Twoja peelka jest postacią tajemniczą, taka właśnie, jak to drzewo w poincie.
Tu się jednakowoż przyczepię, Anastazjo:

i
przypominam dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze które nie można
ugiąć co najwyżej wyrwać lub złamać

które można ugiąć i którego nie można ugiąć. U Ciebie - chyba raczej - którego...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Gloinnen]

świecę czerwonym spojrzeniem

Czerwone oczy od błysku flesza?
Włącz redukcję, proszę, inaczej skojarzenie z wampirem albo wilkołakiem nieuniknione...

nie odmawiając sobie prawa do odczuć

Mam akurat inne zdanie, niż em_. Dla mnie ten fragment jest niepotrzebny. Odwraca uwagę od tych odczuć właśnie. Ja uważam (ale to już wiesz, Anastazjo), że w wierszu należy minimalizować rolę didaskaliów.

pachnę bieszczadzkim powietrzem
i przypominam dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze którego nie można
ugiąć co najwyżej wyrwać lub złamać

Końcówka - bardzo na tak. Zwłaszcza pomysł z drzewem. Napisałam kiedyś coś podobnego - lepiej jest ponieść klęskę, odcierpieć ją, niż być zabawką w rękach wiatru (życia), pozwolić sobie na skoliozę (moralną, emocjonalną, filozoficzną)... Wymaga wielkiej odwagi, gotowości. Mądrze powiedziane. Zastanawiam się, na ile jednak peelka rzeczywiście czuje się aż tak silna duchowo. Może jednak obcowanie z naturą dodaje jej mocy?

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Ja skromnie dodam, że mnie owa tańcząca krew jakoś nie przekonuje, wybacz.
Kojarzy mi się z czymś "buntowniczym", jak gotująca się z wściekłości w żyłach krew, jak krew zagrzewana do walki, czy coś.
Ta czerwień spojrzenia, w moim rozumieniu skutek krwi znowu, nabiegłej do oczu w wyniku "radosnego wzburzenia", też mnie trochę studzi..
Ale ostatnia zwrotka już mi się bardzo podoba. Lekko, powabnie, z klasą i wyważeniem. Wcześniej po prostu owa krew - dla mnie zbyt mocny obraz, jak na przekazanie czegoś ulotnego, delikatnego.
I pamiętaj anastazjo - to tylko moje, sedowe zdanie, nic więcej

[anastazja]

Dziękuję kochani, za każdy komentarz i radę.

Glo. Sede, pozbyłam się tych oczu i krwi. Odnowiłam wiersz ( pierwszą wersję zostawiłam) myślę, że jest lepsza. Dziękuję i pozdrawiam.

[januszek]

porównując

przypominam dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze którego nie można
ugiąć co najwyżej wyrwać lub złamać

a

pachnę bieszczadzkim powietrzem
którego nie można złamać
przypominam wtedy dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze

wolę niezłamane czyste bieszczadzkie powietrze niż wykroty
serio!

[coobus]

pachnę bieszczadzkim powietrzem
i przypominam dorodne drzewo
kołyszące się na wietrze którego nie można
ugiąć co najwyżej wyrwać lub złamać

Tę zwrotkę przechwytuję. Dlatego, że cudownie pachniesz, i pięknie to wyrażasz. A wiatr?
W moim tomiku znajdziesz wiersz dotyk wiatru, możesz skonfrontować moje refleksje w tym temacie - są chyba zbieżne.
Pozdrów wiosenne połoniny

[anastazja]

wolę niezłamane czyste bieszczadzkie powietrze niż wykroty
serio!

cieszę się Januszku

Tę zwrotkę przechwytuję. Dlatego, że cudownie pachniesz, i pięknie to wyrażasz. A wiatr?
W moim tomiku znajdziesz wiersz dotyk wiatru, możesz skonfrontować moje refleksje w tym temacie - są chyba zbieżne.

Poszukam, jeszcze go chyba nie czytałam coobusku - jęśli tak, to znaczy, że mamy podobną wrażliwość To chyba dlatego tak dobrze się rozumiemy. Pozdrowię połoniny od Ciebie i nie tylko.

Dziękuję.