Koleje losu

[abandon]

Nieznane koleje wytycza mi los,
a drogi powrotnej już nie ma;
wagony popycha w kierunku na wprost
i tory zużyte rozbiera.

Czasami zagwiżdże, nie pyta, wciąż mknie,
na końcu etapów utyka,
a ja pragnąc ciszy, na los ciągle klnę,
cóż za monotonna muzyka.

Migają dni życia czy słońce, czy deszcz,
to ja nieustannie w podróży;
noc ranek pogania, dzień czeka na zmierzch,
bo chętnie by oczy już zmrużył.

Z mijanej stacyjki pomacha znów ktoś,
kto właśnie odnalazł kres drogi
i widząc to, zawsze ogarnia mnie złość,
że tego, już los wynagrodził.

Tak myślę, że kiedyś nadejdzie ten czas,
gdy znajdę końcowy przystanek,
pomacham ja temu, co życiem gdzieś gna;
na zawsze tu pewnie zostanę.

[EdwardSkwarcan]

Bez pośpiechu heh
Pozdrawiam

[abandon]

Ed - pośpiechu może i nie ma, ale nikt się nie będzie pytał

[Leon Gutner]

Forma temat klimat wykonanie wszystkim tym prosto w Leona .

Świetne pisanie Ab .

Z przyjemnością L.G.

[januszek]

pomimo:

tory te z tyłu rozbiera.

koleje lepsze od PKP
a wiersz jeszcze lepszy!

[Ewa Włodek]

wagony popycha w kierunku na wprost
i tory zużyte rozbiera.

to jest i ładne i trafne...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[coobus]

pomacham ja temu, co życiem gdzieś gna;
na zawsze tu pewnie zostanę.

Zwolnić tempo życia - zawsze sobie to obiecywałem i obiecuję. Chyba to mnie chcesz pomachać.
Zgrabny, płynny wiersz, zasługujący na czytanie

[abandon]

Dziękuję wszystkim za czytanie i sugestie, na które jestem zawsze otwarty. Nie śpieszę się do pomachania nikomu, żeby nie było:) Wiersz napisałem zainspirowany wierszem Tei, za co Jej podziękuję przy najbliższej okazji:)
Kłaniam się:)

[anastazja]

Podoba mi się wiersz. Samo życie - nie wiemy, czy zimna pani, już nie dmucha nam w kark.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Mnie się zbytnio nie spodobał.
I nie ze względu na treść, bo ta jest ciekawa.
Ale mam zastrzeżenia do formy.
Taka mieszanka rymów męskich i żeńskich, rytm może trochę dopasowany do kolejarskiej konwencji. Nawet go sobie próbowałem wystukać.

Nie przekonałeś małpy.