spacja

[emcek]

1379807_635912686440474_753877236_n.jpg

czasami rozmowa zejdzie poza ramy obrazu Turnera
na oślepioną słońcem plażę

nie wiadomo kogo zaskoczy
syn powie - tato gdy zamieszkasz
poza zasięgiem uczuć i ja zwolnię
swoją szkolną ławkę i łóżko
służce do chorobliwego przesypiania dni

mówię że głuptas i każdy ma swój czas
pszczoła która zostawia swoje żądło
w czyimś sercu odchodzi wolniej
chmurom wszystko jedno gdzie wędrują
czyje oczy zwiastują deszcz
wzniesione do nieba ręce

może czasami żal zapaść się pod ziemię
gdzie los nieznany i nazwać siebie od nowa
łatwiej tym co wierzą zamieszkać w niebycie
pod wspólnym czy tylko swoim imieniem
uśmiechać się ciszą równin

[Sede Vacante]

Nie dziwię się, że jeszcze nikt nie skomentował. Bardzo trudny wiersz
To zaleta!! Spokojnie I ja na razie nie do końca wiem, jak zacząć interpretację. Ale wiem, że to nie jest jakiś bełkot dla pozoru. Coś ciekawego, coś ważnego jest w tym wierszu, właśnie to czuję.
Pewnie wrócę. Na razie mogę powiedzieć, że ambitnie. Skąd wiem, skoro nie znam znaczenia wiersza? Jak pisałem - bełkot się rozpoznaje od razu.
Ten wiersz jest "inny". Trudny i ciekawy.
Do zobaczenia

[lczerwosz]

czasami rozmowa zejdzie poza ramy obrazu Turnera
na oślepioną słońcem plażę

Czy to ten obraz. Zakładam, że tak.
Możemy nie rozmawiać o naszych sprawach, rozmowa zejdzie na inne sprawy, łatwiejsze niż nasza relacja. Bo co trudnego jest na plaży w słońcu.

gdy zamieszkasz
poza zasięgiem uczuć

Zamieszkiwanie poza zasięgiem uczuć. Rewelacyjne określenie. Samo w sobie.
To rozmowa o odejściu, rozstaniu. Młody chłopak protestuje, szantażuje, że przeistoczy się w kogoś biernego pozbawionego pragnień, oprócz snu.
Ale wola ojca jest niezależna, młody to głuptas. Ale nie rozumiem żądła. Pszczoła to zasadniczo wróg. Kobieta. Zostawiła żądło w sercu. Pszczoła umiera po wbiciu żądła. A że w sercu, to wolniej umiera. Bo co? Przecież to żadna dla niej satysfakcja zatopić żądło w samym sercu PL-a. A może jednak tak jest.

chmurom wszystko jedno gdzie wędrują
czyje oczy zwiastują deszcz
wzniesione do nieba ręce

To znowu ona, właściwie one, kobiety. Wściekłe nie dbają o poszkodowanych, zapłakanych, proszących czy wręcz błagających. Bo nie ma przebacz.

może czasami żal zapaść się pod ziemię
gdzie los nieznany i nazwać siebie od nowa

No proszę. Żal budować sobie życie od nowa. Tożsamość. Inny świat. Zależy ile PL ma lat.

łatwiej tym co wierzą zamieszkać w niebycie
pod wspólnym czy tylko swoim imieniem
uśmiechać się ciszą równin

Wiesz, i ja czasem myślę sobie, że łatwiej. Ale, jak pomyśleć dwa razy, to nie jest łatwiej. Pamiętaj.

Sede, ten wiersz... ma głęboki sens. Nie bełkot. Napisałeś. Sam wiesz.

mc

[EwaMagda]

Trudny wiersz i świetna, adekwatna fotografia - ilustracja

[emcek]

o rany , dziękuję za tak merytoryczne komentarze,szczególnie Iczerwosz

Dodano -- 13 maja 2014, 18:13 --

no i za Wasze pochylenie się,pełen szacun za chwilę

[eka]

Pięknie o przemijaniu. Bardzo mi się podoba obrazowanie.
Wiersz w przemyślanej klamrze dwóch pejzaży:

czasami rozmowa zejdzie poza ramy obrazu Turnera
na oślepioną słońcem plażę

(...)

uśmiechać się ciszą równin


Turner to romantyka żywiołu, emocji, burz, silnej woli życia. Podmiot metaforycznie wychodzi poza ramy czasu burz i naporu w oślepioną jasność plaży - śmierć, impulsem jest jego rozmowa z synem o nieubłaganym końcu.
Chłopiec nie wyobraża sobie życia bez ojca - uzasadnia to jednak nie przywiązaniem, ale miałkością egzystencji (przesypianie).
A ojciec?

mówię że głuptas i każdy ma swój czas
pszczoła która zostawia swoje żądło
w czyimś sercu odchodzi wolniej

Cudowna metafora i takie w sumie jedyne pociesznie, możemy się na dłużej zatrzymać w czyiś emocjach, pamięci.

Kolejne wersy to już smutna rozmowa ze sobą i czytelnikiem. Trochę gorzko, z refleksją trudniejszego pogodzenia się ze śmiercią osobom niewierzącym, ale ta uśmiechnięta cisza równin - koi.

Wspaniały, mądry wiersz, bardzo się cieszę, że mogłam go przeczytać.
Spacja... hmm, ale można przecież mieć nadzieję, że po niej zdanie się rozwinie.

[emcek]

no żesz Eko,bardzo trafnie , bardzo proszę o zaglądanie do mnie czasami jestem miło poruszony
mam nadzieję że nie przepłoszę Cię przesłodzeniem

[lczerwosz]

eka - imponujesz !

[coobus]

Kolejny Twój dobry wiersz, uzupełniony obrazem tak, że obraz staje się jego częścią.
Eka ułatwiła mi przemyślenie treści, mnie też zaimponowała. Było mi łatwiej. Łącznie z interpretacją tytułu, którą w pełni akceptuję. Zaciekawił mnie Twój styl pisania, jest w nim to coś, czego szukam
Za wiersz

[atoja]

Powróciłam do Ciebie Krzysztofie podziwiam nową odsłonę ...mniej skondensowaną i bardzo obrazową, mocno przemawiającą do wyobraźni. Jest to wiersz nie do jednokrotnego czytania...o nie
Także przychylam się do interpretacji Eki