miasto

[semiramida]

MIASTO

piję strzał za strzałem
zmieniam lounge bary
jak rękawiczki

gdzie jesteś
moje miasto

już
niegościnne

na końcu ślepej uliczki
tylko strach odnajdę

dryfuję do ostatniej
szklanki
nie ma już nikogo
przy tym stoliku
w tej rozpaczy

[lczerwosz]

Wizja powrotu PL-ki do miasta rodzinnego lub przyjacielskiego. Wyobraziłem sobie miasteczko raczej małe, gdzie wszyscy się znają. Ale na tyle dużego, że jest tych lokali dość dla spragnionej PL-ki. Myślę, że strach i rozpacz przywiozła ze sobą. A szukała starych wspomnień przy tym stoliku w tej rozpaczy.
Na 8-piętrze autorka też dawno nie była. Ale tu są starzy znajomi. Bar zaopatrzony. Ktoś coś recytuje, jeden się chwali, inny awanturuje. Najgorzej jak spadają z wysokości. Trzeba myć schody. To dopiero rozpacz.
Dobry wiersz. Witaj.

[anastazja]

dryfuję do ostatniej
szklanki

oj, niczego dobrego PL-ka nie zaznała, skoro topi sens swojego życia w barach. Ale to niebezpieczne.

Gdzieś Ty Semi była - hę?

[januszek]

Gdzieś Ty Semi była - hę?

Babilon "wiszących ogrodów .... " już nie ma
stąd i :

moje miasto

już
niegościnne

cudem
8 piętro zostało

i bar

[Bożena]

zmieniam lounge bary
jak rękawiczki

gdzie jesteś
moje miasto

- już go nie ma- ono się zmieniło tak jak i my, więc po dłuższym niebycie- ono obce wręcz-

[coobus]

Moje miasto jest, jakie było. Moja dzielnica, moja ulica... już mniej gościnne, to prawda, ale to ja je zdradziłem, nie one mnie. Ale powracam, po rozsypane kiedyś okruchy...
Wszystko się zmienia, bo musi, pozostaje wciąż ta sama nostalgia. Dotarłaś do mnie tym wierszem, Semi.
Za Twój powrót

[Adela]

Smutno u Ciebie.
Pozdrawiam,
A.